Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2006

Περί χούμου


   Και το τελευταίο στοιχείο της φύσης, είναι κάτι το γήινο, το χειροπιαστό. Είναι σύμφωνα με τη χριστιανική εκδοχή, η αρχή και το τέλος του σώματος. Το χώμα "Από χώμα έγινες, και στο χώμα θα καταλήξεις". Έτσι καταλήγει το σώμα όταν χωριστεί από την ψυχή, όταν τελειώσει η πνοή και η φλόγα του. Αποσυντί-θεται και επιστρέφει στη φύση τα υλικά που της χρωστάει.
   Το χώμα είναι από μόνο του νεκρή ύλη. Χωρίς νερό, αέρα, και φωτιά, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Με τη σύμπραξη, όμως και των υπολοίπων στοιχείων, ανασταίνει τον πεσμένο σπόρο της Ίρας και τον ξανακάνει στάχυ, μεταμορφώνεται σε λίθο και γίνεται ένα γόνιμο πεδίο ανάπτυξης ποικίλων οργανισμών. Όταν η βροχή πέσει στο διψασμένο χώμα, όταν ο αέρας καταλλαγιάσει - πέσει δηλαδή - κι αυτός στο χώμα και όταν η ακτίνες της θερμότερης μάζας του σύμπαντος, του Ήλιου, πέσουν στο χώμα, δημιουργούν το θαύμα που λέγεται φύση. Το χώμα είναι το φόντο, που ανάλογα με την ποσότητα και ποιότητα των υπολοίπων υλικών ( αέρος, νερού και θερμότητος ), εμπλουτίζεται με χρώμα και δημιουργεί εικόνες τέλειες. Είναι η βάση που πατάμε και ο ενδιάμεσος χώρος που μας χωρίζει από τον πυρήνα της Γής. Πρέπει να περάσουμε από αυτό, για να ξανακαταλήξουμε στο φώς-πυρήνα. Είναι ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα σε δύο πυρήνες, σε δύο Ήλιους.
   Αυτό είναι το τελευταίο και ποιό ορατό και απτό σε εμάς στοιχείο της Φύσης. Αυτό που μας έδωσε να καλλιεργούμαι για να τρεφόμαστε. Το έδ-αφος όπως και η τρ-οφή, έχουν σχέση με την αφή.

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2006

Περί ανέμων


   Είναι το τρίτο κατά σειρά και προτελευταίο στοιχείο που περιγράφω. Ο αέρας, αυτό το συνήθως άχρωμο, άοσμο και πολύμορφο συστατικό της φύσης, είναι από τα ποιό σημαντικά στοιχεία ζωής στον πλανήτη μας, και όχι μόνο.
   Κατά τη χριστιανική εκδοχή της γεννέσεως του κόσμου, όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του, φύσηξε μέσα στο στόμα του πνοή και του έδωσε ζωή και λίγη από τη θεϊκή του ύλη. Τον "γέμισε" αέρα, ύλη που παραπέμπει σε πνεύμα και νόηση. Τόσο σημαντικός είναι ο αέρας που αναπνέουμε, ώστε προέρχεται από τον ίδιο το Θεό. Αυτή η πνοή, είαι που μας χωρίζει από το θάνατο. Μόλις τελείωσει, τέλος......
   Κατά την ελληνική μυθολογία, "αφέντης" των ανέμων ήταν ο Αίολος, ο οποίος κατά τον μέγα Όμηρο, ήταν γιός του Ιππότου και της Μελανίππης, απόγονος του Αιόλου γιού του Έλληνα. Οι άνεμοι οι "καρτερόθυμοι", κατά τον Ησίοδο, ήταν ο Ζέφυρος, ο Βορέας και ο Νότος, και τους γέννησε η Ηώ σμίγοντας με τον Αστραίο. (Κάθε φαινόμενο στην αρχαιότητα προσωποποιήτω, και είχε το λόγο ύπαρξείς του).
   Ο άνεμος ετυμολογικά, είναι ο ανεμος( από το νέμομαι, που σημαίνει χωρίζομαι, εξού και η κατανομή), αυτός δηλαδή που δεν χωρίζεται είναι "συμπαγής", αδιαίρετος. Δεν έχει αρχή ούτε και τέλος. Αιωρείται χωρίς να φαίνεται.
   Σήμερα, αλλά από πολύ παλιά, σύμβολο της κατεύθυνσης του αέρα είναι ο σταυρός με τα αντικριστά βέλη.
Ελληνικόν το φιλοσοφείν.......

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2006

Περί υδάτων



   Το νερό, καθαρό ή θολό, αλμυρό ή γλυκό, άχρωμο ή χρωματισμένο, πόσιμο ή μή, κα-λύπτει τη μεγαλύτερη επιφάνεια της Γής, του πλανήτη που κα-τοικούμε. Επίσης "καλύπτει" τη μεγαλύτερη επιφάνεια του σώμα-τός μας, κι όχι μόνο του δικού μας. Είναι ίσως η πιθανή αιτία εξαφάνισης των δεινοσαύρων (κα-τακλυσμός). Είναι κι αυτό, όπως και η φωτιά, μεταφορικά, μέσο εξαγνισμού και καθαρίσμού ψυχής( με νερό βαπτιζόμαστε, όπως και ο Χριστός). Μόνο που έχει μεγαλύτερη δύναμη από τη φωτιά, αφού τη σβήνει. Είναι άμορφη ύλη, τουτέστιν δεν έχει σχήμα, ή μάλλον μπορεί να πάρει άπειρα σχήματα.
   Το πόσιμο νερό, τείνει να μειώνεται συνεχώς και με γρήγορους ρυθμούς, όχι τόσο λόγω της ποσότητας, όσο λόγω της ποιότητας. Τα χημικά που χρησιμοποιούμαι καθημερινά, το μολύνουν ανεπανόρθωτα.
   Οι αρχαίοι πρόγονοί μας Έλληνες, ξέροντας τις ιδιότητές του, θεραπευτικές και άλλες, του πρόσδιδαν, ιδιαίτερη σημασία. Οι Νηριήδες, οι γοργόνες, ο Νηρέας, ο Ποσειδώνας, και πολλοί άλλοι, είχαν σχέση σύμφωνα με τη μυθολογία μας, με το νερό. Εμείς δε οι Έλληνες, είμαστε κατ' εξοχήν, συνδεδεμένοι με το νερό. Η Ελλάδα, έχει ίσως τα περισσότερα νησιά στον κόσμο. Οι στόλοι μας, από αρχαιοτάτων χρόνων, έχουν γράψει ιστορία.
   Ο ήχος, η όψη και η οσμή ενός καταρρέοντως νερού, ενός καταρράκτη δηλαδή, προκαλεί τις τρείς πιο βασικές αισθήσεις του ανθρώπου, την ακοή, την όραση και την όσφρηση. Στην αρχιτεκτονική εξωτερικών χώρων, το νερό δίνει μια ξεχωριστή αίσθηση.(Είναι και δικιά μου αδυναμία, η χρήση κατασκευών νερου).
   Το νερό ηρεμεί και γαληνεύει τα πνεύματα("ρίξε λίγο νερό στο κρασί σου").

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2006

Περί πυρός

   Η φωτιά, υπάρχει στον πυρήνα της Γής, κι άν μεταφορικά πούμε ότι η Γή είναι το σώμα μας, η φωτιά υπάρχει κρυμένη μέσα μας, με τη μορφή ενέργειας.
   Η φωτιά ζεσταίνει και φωτίζει. Σε πολλές θρησκείες πιστεύουν ότι εξαγνίζει τις ψυχές, και γι αυτό καίνε τους νεκρούς τους.
   Η κόλαση(όπως και ο Άδης) έχει αυτή την καυστική ενέργεια της φωτιάς, αλλά μπορούμε να πούμε και τη συνεχή κάθαρση από τις εν ζωή πεπραγμένες αμαρτίες.
   Ο παράδεισος(όπως και τα Ιλλύσια πεδία), έχει τη φωτεινή ενέργεια της φωτιάς, η οποία εκπέμπει και εκπέμπεται, από πεφωτισμένους ανθρώπους, οι οποίοι με τον εν ζωή βίο τους, κατάφεραν να πετύχουν το στόχο μίας θέσης.
   Όπως λέει και ο Θεόφραστος "η του πυρός φύσις ιδιαιτάτας έχει δυνάμεις των απλών", δηλαδή η φωτιά, έχει ξεχωριστές ιδιότητες σε σχέση με τα άλλα στοιχεία της φύσης. Έιναι το δώρο που μας έδωσε σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Προμηθέας, το οποίο έκλεψε από τους θεούς, γεγονός που δείχνει και την αξία του. Χρειάζεται συνεχώς "τροφοδότηση" για να ζήσει αλλιώς, "πεθαίνει".

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2006

Περί φύσεως Νο2 - Τα στοιχεία της Ζωής


   "Η φύση είναι ζωή", και είναι ζωή γιατί πε-ριλαμβάνει τα τέσσερα στοιχεία της ζωής. Δηλαδή το νερό, το χώμα, τον αέρα και τη φωτιά. Τέσσερα στοιχεία πολυερμηνευτικά. Εκτός δηλαδή από την κυριολεκτική τους σημασία, έχουν και πολλές άλλες. Το νερό, μπορεί να αναπαραστήσει κάτι το ρευστό και άμορφο, ή καλύτερα πολύμορφο. Το Άγιο Πνεύμα ας πούμε. Το χώμα, δεν θα μπορούσε να σημαίνει τίποτα πιο εμφανές από το σώμα, κάτι το γήινο, το ανθρώπινο. Ίσον τον Υιό. Ο αέρας, είναι κι αυτός πολύμορφος και ρευστός, αλλά και αόρατος και πανταχού παρών. Ας το παρομοιάσουμε με κάτι το θεϊκό, πνευματικό. Μέχρι τώρα, έχουμε τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα – μέσα στον άνθρωπο ενεργούν όπως ξέρουμε τρεις "διαστάσεις": η ανθρώπινη, η πνευματική και η ψυχική. Μας λείπει η φωτιά, το Πύρ, «το έναυσμα».
   Όταν ο Δίας, κατά την ελληνική μυθολογία, ανέθεσε στον Προμηθέα και τον Επιμηθέα, να φτιάξουν τον άνθρωπο, ο Επιμηθέας τον έφτιαξε σχεδόν τέλειο. Ο Προμηθέας, μη ξέροντας τι να προσθέσει, σκέφτηκε να του δώσει (του ανθρώπου), κάτι που μέχρι τότε είχαν μόνο οι θεοί και που στο μέλλον θα άλλαζε την εξέλιξη. Η φωτιά, όπως σημαίνει και ετυμολογικά η λέξη φωτίζει. Υπάρχει μέσα στη Γή (σώμα), σαν πυρήνας. Σβήνει από το νερό και δυναμώνει με τον αέρα.
   Έχοντας τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, λείπει η «φώτιση», την οποία έρχεται να συμπληρώσει η φωτιά.
   Η φύση, είναι λέξη ελληνική, τέσσερα γράμματα όχι τυχαία συνδεδεμένα μεταξύ τους. Γιατί άραγε απασχόλησε τόσο πολύ όλους τους αρχαίους ημών προγόνους;