Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2006

Περί ανέμων


   Είναι το τρίτο κατά σειρά και προτελευταίο στοιχείο που περιγράφω. Ο αέρας, αυτό το συνήθως άχρωμο, άοσμο και πολύμορφο συστατικό της φύσης, είναι από τα ποιό σημαντικά στοιχεία ζωής στον πλανήτη μας, και όχι μόνο.
   Κατά τη χριστιανική εκδοχή της γεννέσεως του κόσμου, όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του, φύσηξε μέσα στο στόμα του πνοή και του έδωσε ζωή και λίγη από τη θεϊκή του ύλη. Τον "γέμισε" αέρα, ύλη που παραπέμπει σε πνεύμα και νόηση. Τόσο σημαντικός είναι ο αέρας που αναπνέουμε, ώστε προέρχεται από τον ίδιο το Θεό. Αυτή η πνοή, είαι που μας χωρίζει από το θάνατο. Μόλις τελείωσει, τέλος......
   Κατά την ελληνική μυθολογία, "αφέντης" των ανέμων ήταν ο Αίολος, ο οποίος κατά τον μέγα Όμηρο, ήταν γιός του Ιππότου και της Μελανίππης, απόγονος του Αιόλου γιού του Έλληνα. Οι άνεμοι οι "καρτερόθυμοι", κατά τον Ησίοδο, ήταν ο Ζέφυρος, ο Βορέας και ο Νότος, και τους γέννησε η Ηώ σμίγοντας με τον Αστραίο. (Κάθε φαινόμενο στην αρχαιότητα προσωποποιήτω, και είχε το λόγο ύπαρξείς του).
   Ο άνεμος ετυμολογικά, είναι ο ανεμος( από το νέμομαι, που σημαίνει χωρίζομαι, εξού και η κατανομή), αυτός δηλαδή που δεν χωρίζεται είναι "συμπαγής", αδιαίρετος. Δεν έχει αρχή ούτε και τέλος. Αιωρείται χωρίς να φαίνεται.
   Σήμερα, αλλά από πολύ παλιά, σύμβολο της κατεύθυνσης του αέρα είναι ο σταυρός με τα αντικριστά βέλη.
Ελληνικόν το φιλοσοφείν.......

1 σχόλιο:

Catherine είπε...

Αήρ...συνήθως ότι δεν βλέπουμε δεν το καταλαβαίνουμε.Αυτό γίνεται και με τον αέρα. Με τρομάζι η δυναμή του να διαβρώνει ρευστές επιφάνειες. Έμεονα έκπληκτη από την μυθολογική έρευνα..να μου κάνεις μαθήματα!