Περί ΟΧΙ

   Είμαστε στ' αλήθεια ευλογημένος λαός.

   Πάντα, όταν αμυνόμασταν είχαμε απέναντί μας περισσότερους αριθμητικά - ποσοτικά, αλλά λιγότερους ποιοτικά. Σαν λαός, εμείς οι Έλληνες, δεν έχουμε την αίσθηση του μέτρου. Τί κι άν πάσχιζε από τα αρχαία χρόνια ο Σωκράτης με το "παν μέτρον άριστον". Σε ειρηνικές περιόδους δεν είναι πάντα καλό αυτό, αλλά στους πολέμους που συμμετείχαμε, πάντα μας βοηθούσε. Δεν βλέπαμε τους χιλιάδες Πέρσες, που άνετοι έρχονταν να κάνουν "περίπατο" στην Ελλάδα. Ούτε τους Οθωμανούς, που δε λογάριαζαν τίποτα. Ούτε και τους Γερμανούς με την ποιό σύγχρονη για την εποχή της πολεμική μηχανη. Δε μας πτοούσαν αυτά, γιατί εμείς είχαμε το ελληνικό σθένος. Προστατεύαμε ιερά εδάφη. Είχαμε στο πλευρό μας την Παναγία και τον Χριστό. Ότι χαρακτηρίζεται ελληνικό και απειλείται μας πεισμώνει κι ενεργοποιεί τον εγωισμό μας. Τί κι αν λέγεται βραχονησίδα, ονομασία, προέλευση, ομάδα. Ότι χαρακτηρίζεται ελληνικό, έχει μία αόρατη ασπίδα που το προστατεύει και μία νοητή γραμμή που όποιος την περάσει καίγεται.

   Είμαστε μία απλή και μικρή κουκίδα στον χάρτη. Μία χώρα από τις πολλές του κόσμου. Όμως το αίμα των εκατομμυρίων προγόνων μας που χύθηκε, την έχει στοιχιώσει. Το ενεργειακό φορτίο που φέρει αυτή η χώρα, είναι άπειρο. Είναι σαν να πέρνεις μερικά απλά πανιά χρώματος μπλέ και μερικά απλά λευκά πανιά, που δεν σημαίνουν τίποτα. Όταν όμως ενωθούν κανονικά και δημιουργήσουν την Ελληνική σημαία, γίνονται όπλο.

   Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα, κι αλίμονο σ' αυτόν που την ξεχνάει. Όπως έχω πεί και σε προηγούμενα άρθρα μου, η παράδοση είναι κάτι που πρέπει να παραδόσουμε. Κάτι που παραλάβαμε και δεν πρέπει να αλλοιώσουμε, αλλά να συνεχίσουμε. Έχουμε πόλεμο, σχεδόν κάθε πενήντα χρόνια, γι αυτό και το φρόνημά μας πρέπει να το διατηρήσουμε ψηλά. Δεν μπορούν να μας νικήσουν με τα διάφορα όπλα τους γι αυτό ενεργοποιούν την αλλοιώσει της συνείδησής μας. Όμως το ανοσοποιητικό σύστημα του έλληνα είναι, ακόμα τουλάχιστον, δυνατό. Άς έχουμε καθαρό μυαλό, και σίγουρα θα επιβιώσουμε. Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από έναν αγώνα επιβίωσης......

Ελληνικών το φιλοσοφείν...........

Περί Γυνής

   Η γυναίκα - γυνή, είναι το γήινο μισό της υπόστασης του ανθρώπου. Το έταιρον ήμιση είναι ο άντρας - ανήρ - αήρ. Πύρ, γυνή και θάλασσα, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, και ψάχνοντας βρήκα μερικά κοινά γνωρίσματα σ' αυτές τις τρεις λέξεις. Ενώ είναι ήρεμες και νομίζεις πως τις ελέγχεις, εν ριπή οφθαλμού μπορούν να θυμώσουν και να γίνουν ανεξέλεγκτες ( μιλάω και για τις τρεις ταυτόχρονα: την πυρά, την γυνή και την θάλασσα ). Έχουν την ιδιότητα να σε μαγεύουν και να σε "υπνωτίζουν" και ως σειρήνες να σε ρίχνουν στα βράχια και να τσακίζεσαι. Δεν θέλουν υποτίμησει. Η ζεστή φωτιά, η αγγελικη μορφή και η ήρεμη θάλασσα, εύκολα μετατρέπονται σε πύρινη κόλαση, μαινάδα και υγρό τάφο.

   Η Ελληνίδα γυναίκα, έχει στο DNA της μορφές όπως οι θρυλικές Αμαζόνες, οι βυζαντινές αυτοκράτειρες, και οι μοναδικές ηρωίδες του '21 και του'40. Η Ιππολύτη, η Θεοδώρα, η Ιουστίνη, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, κι εκείνες οι γυναίκες που εφοδίαζαν τον αμυνόμενο ελληνικό στρατό. Γυναίκες "ψημένες" και σκληραγωγημένες, ευφυής και ριψοκίνδυνες.

   Οι γυναίκες των όχι και πολύ παλαιότερων ετών, είχαν πρώτα απ' όλα το ένστικτο της μητρότητας και θυσίαζαν πολλά γι αυτό. Οι γυναίκες αυτές ήταν πάνω απ' όλα μάνες. Ήξεραν τι θα πούν πώς θα το πούν και πότε. Ήξεραν να περνάν τον λόγο τους έξυπνα. Κρατούσαν σπίτια και ανέθρεφαν σωστούς ανθρώπους. Ήξεραν τον ρόλο τους και πώς να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις.

   Οι γυναίκες σήμερα, καταρχήν δεν ξέρουν το ρόλο τους, το σκοπό τους. Δεν ξέρουν αν θέλουν να είναι μάνες ή μόνες. Η οικογένεια γι αυτές είναι δύσκολο πράγμα, κάτι το οποίο ήταν αυτονόητο για τις παλιές. Δεν υπάρχουν άντρες λένε κι έχουν "ζωστεί με τ' άρματα" μην τυχών και τις πλησιάσει κανείς.

   Η γυναίκα - γυνή, είναι η Γη που θα πάρει τον καρπό, θα τον θρέψει, θα τον διαμορφώσει και θα τον κάνει δέντρο. Αν η Γή είναι γόνιμη, δηλαδή καλοπροαίρετη και ευφυής, τότε ο καρπός θα γίνει ένα εύρωστο δέντρο. Αν η Γη είναι άγονη, τότε ο καρπός θα σαπίσει.

Ελληνικών το φιλοσοφείν...................

Περί γενεών

   Ζούμε σ' έναν κόσμο, σε μιά εποχή, όπου τίποτε δεν πρέπει να μας εκπλήσει και όλα πρέπει να θεωρούνται αναμενόμενα. Όπου λέξεις σημαντικές και δημιουργικές, όπως η Ζωή, η Ειρήνη και η Ελευθερία, χάνουν την αξία τους και άλλες ασήμαντες και καταστροφηκές, όπως (οι αντίθετες αυτών που προανέφερα) ο θάνατος, ο πόλεμος και η δουλεία, αποκτούν υπεραξία. Κάντε το τέστ και θα με καταλάβετε. Πείτε θάνατος, πόλεμος ή δουλεία( και δουλειά να πείτε το ίδιο είναι). Θα σας φανούν έννοιες τόσο οικίες και καθόλου τρομακτικές. Τις ακούμε κάθε μέρα και πλέον δεν μας συγκινούν.Έχουμε πάθει ανοσία γιατί ξεχάσαμε ή δεν γνωρίζουμε τη σημασία τους. Μας φαίνονται απλές λέξεις.

   Φτάσαμε στο σημείο να φοβόμαστε την ιδέα να ζήσουμε, με ότι σημαίνει αυτό, και να θεωρούμε ποιό "καθημερινό"- εύκολο το να πεθάνουμε. Χάσαμε τη αίσθηση του μέτρου και του αυτοελέγχου ( για τον οποίο πάσχιζε ο Σωκράτης ). Έχουμε περάσει από την χαλαρότη-τα του 70's στην υπερβολική συντήρηση του 07's.

   Η γενιά η δική μας, είναι τόσο άτυχη που ζεί σε μια τέτοια εποχή. Μας φαίνεται δύσκολη ( η εποχή ), όπως φαινόταν και στον πατέρα μας η δική του, και στον παππού μας η δική του, κ.ο.κ. Πιστεύουμε πως αν ζούσαμε στο παρελθόν, θα ήταν ποιό εύκολα τα πράγματα.
Παλεύουμε να ζήσουμε, όμως είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσης σε μια τέτοια κοινωνία. Τα προβλήματα του παρελθόντος, έχουν οξυνθεί. Η ανεργία, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, κ.λ.π. Είναι πολύ λυπηρό να υπάρχουν τόσοι μόνοι άνθρωποι. Να μην μιλάμε μεταξύ μας. Καίγεται και υποφέρει ο συνάνθρωπός μας μερικά χιλιόμετρα μακριά, και σπεύδουμε να τον βοηθήσουμε. Μόλις όμως βγούμε από την πόρτα του σπιτιού μας και αντικρίσουμε τον γείτονά μας, ούτε καλημέρα.....

   Η παράδοση, είναι αυτά που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας, τα ήθη κι τα έθιμά μας, η ιστορία μας. Αυτά τα παρατήσαμε και αυτό που εμείς θα παραδώσουμε στους απογόνους μας θα είναι μόνο τα προβλήματα (οξυμένα) και η απαισοδοξία.

   Είμαστε άτυχοι που ζούμε σε μια τέτοια εποχή γιατί δεν έχουμε προετοιμαστεί γι αυτήν.    
   Πάντα υπήρχαν προβλήματα, αλλά οι άνθρωποι ήταν ποιό σκληραγωγημένοι κι έτοιμοι για την εποχή τους.

Ελληνικών το φιλοσοφείν......

Περί ανθρώπων

   Βγαίνοντας σήμερα το βράδυ έξω στη αυλή του σπιτιού μου, σήκωσα το κεφάλι και αντίκρισα αυτό το μοναδικό θέαμα. Ένα ξάστερο ουρανό, με τα αστέρια, τους πλανήτες, τους δορυφόρους (τεχνητούς και φυσικούς), τα διαστημικά σκουπίδια, ίσως κάποιους άλλους "συγκάτοικους" αυτού του σύμπαντος, και ότι άλλο γνωστό και άγνωστο περιλαμβάνει το στερεώμα. Ένιωσα κοινός θνητός και ίσος, με όλους τους άλλους κατοίκους αυτού του πλανήτη. Με όλα αυτά που μας περιβάλλουν και διεκδικούν σχεδόν ότι κι εμείς.(Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω ένα παλαιότερο άρθρο μου: "Περί φύσεως Νο2 - Τα στοιχεία της Ζωής")(Σαββάτο 4 Νοεμβρίου 2006)
   Ο άνθρωπος σύμφωνα με την άποψη μερικών,βρίσκεται πάνω στη Γη τουλάχιστον 3.000 με 5.000 χρόνια. Κατ' άλλους και περισσότερο. Στο διάβα της ιστορίας, ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπος με τη φύση. Πότε με κατακλυσμούς, πότε με ηφαίστεια, πότε με σεισμούς. Σχεδόν πάντα προηγούνταν μία περίοδος αλαζονείας και κατάχρησης της φυσης. Όπως έχω ξαναγράψει, "η φύση εκδικείται πάντα, και το πιάτο της εκδίκησής της σερβίρεται καυτό κι όχι κρύο".
   Αυτές τις μέρες η λέξη "περιβάλλον" "παίζει" πολύ. Συναντήσεις και διαλέξεις γίνονται και επαναλαμβάνονται διαρκώς. Αλλά κατά ένα "μαγικό" τρόπο τα δεδομένα παραμένουν ίδια, (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή χειροτερεύουν. Τα χρονοδιαγράμματα "δίνουν και παίρνουν", και λένε σχεδόν πάντα πως το περιβάλλον καταστρέφεται και πως η πορεία είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ένα μέγιστο ψέμα. Το περιβάλλον δεν καταστρέφεται, διότι αυτό είναι αδύνατο. Άντεξε στο παρελθόν, θα αντέξει και στο μέλλον.
   Αυτό που καταστρέφεται είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Παλεύουμε να χωρίσουμε τη Γη σε διαμερίσματα-χώρες βάζοντας σύνορα, ενώ αυτή παραμένει εννιαία. Μας αρέσει να διαχωρίζουμε τα πάντα. Τους λευκόδερμους ανθρώπους από τους μαύρους, κίτρινους, κ.λ.π. Τα φυτά από τα ζώα. Τη νύχτα από τη μέρα. Παλεύουμε να παρατείνουμε τη διάρκεια της ζωής μας με ουσίες, και πεθαίνουμε ποιό σύντομα από ότι στο παρελθόν.
   Η φύση δεν καταστρέφεται. Είναι τέλεια δημιουργημένη. Έχει νόμους απαράβατους που εφαρμόζονται πάντα. Είναι δίκαια και ανταποδίδει την ενέργεια που της προσφέρουμε(καλή ή κακή). Δημιουργεί δέντρα που δεν σκεφτονται πως απαγορευέται να απλώσουν τη ρίζα τους στο απέναντι κράτος.
   Η σωστή παρότρυνση, δεν είναι "σώστε τη φύση", αλλά "ο σώζον εαυτόν σωθητω"....Ελληνικών το φιλοσοφείν...

Περί Ποντίων

   Βρισκόμαστε μερικά χρόνια πίσω, το έτος 1922μ.χ. Στην Ελλάδα έχουμε εκλογές και ο τότε υποψήφιος Ελευθέριος Βενιζέλος, υπόσχεται πως σε περίπτωση εκλογής του, θα επαναφέρει πίσω τον ελληνικό στρατό που προέλαυνε στν Μικρά Ασία( όπως και στις μέρες μας ο αμερικανός πρόεδρος έλεγε για τον αμερικανικό στρατό που βρίσκεται στο Ιρακ). Ο Ε. Βενιζέλος εκλέγεται αλλά αντί της δέσμευσής του, αφήνει τον στρατό εκεί που βρισκόταν. Οι ξένες δυνάμεις που πάντα μας "βοηθούσαν", βλέποντας τα επεκτατικά σχέδιά μας σταματούν να μας υποστηρίζουν και στρέφονται στον Κεμάλ. Και κάπου εκεί αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Εντός των συνόρων μας υπάρχει αναταραχή και η τύχη του Ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία έχει προδιαγραφεί. Οδεύουν προς τον χαμό. Καταφέρνουν με χίλια ζόρια να φτάσουν στον Σαγγάριο, αλλά το κλίμα αντιστρέφεται και ο κυνηγός γίνεται θήραμα. Οι "φίλοι" μας Τούρκοι πραγματοποιούν μία από τις χειρότερες γενοκτονίες. Σφάζουν, καίνε, λεηλατούν μέρη που ακόμα και σήμερα φωνάζουν πως είναι ελληνικά. Σαμψούντα, Κερασούντα, Σινώπη, Σμύρνη και πολλές ακόμα περιοχές μεταμορφώνονται σε ερείπια και πόλεις-μνήματα. Ο αριθμός των θυμάτων δεν έγινε ποτέ γνωστός, και μόνο με προσεγγίσεις μπορούμε να μιλάμε.

   Μόλις πρίν από μερικά χρόνια, καθιερώθηκε στην Ελλάδα, η 19 Μαϊου ώς η ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. Οι Τούρκοι ούτε που να ακούνε για γενοκτονία δεν θέλουνε.    

   Σήμερα υπάρχουν εναπομείναντες Πόντιοι στα μέρη που εφέκαμεν οπίς, οι οποίοι άν κι έχουν για διδασκάλους τους γκρίζους λύκους, πάραυτα δεν ξεχάσαν ούτε τη γλώσσα, ούτε τα ήθη κι έθιμα.

   Από το 1453 την χρονιά της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, περιμένουμε εκείνη την ημέρα του επαναπατρισμού.

   Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις ακούγοντας για μέρη και ιστορίες, μέσα από τραγούδια και αφηγήσεις, και να μην έχεις δει τίποτα από αυτά. Αρωθυμίας.

Ελληνικών το φιλοσοφείν...........

Περί εικόνων

Περί ού ο Λόγος

   Λένε ότι τα γραπτά μένουν και τα λόγια χάνονται. Είναι μία άποψη, που αρχίζω να μην αποδέχομαι και θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω..

   Ο προφορικός Λόγος, ήταν η πρώτη μορφή Λόγου από γενέσεως του ανθρώ-που. Στην αρχή δημιουργήθηκαν οι φωνές, δηλαδή τα φωνήεντα α,ε,η,ο. Η συνεν-νόηση, βασιζόταν στον ήχο που παραγόταν από την εκφώνηση του κάθε γράμματος, και οι διαφορές βασίζονταν στο "σύρσιμο' του ήχου. Στη συνέχεια προστέθηκαν μερικά σύμφωνα ( συμ-φωνα > συν-φωνήεντα ) για την καλύτερη διάκριση του νοήματος των ήχων.Οι παραγόμενες λέξεις ήταν προσπάθεια μίμησης των ήχων που ακούγονταν στη φύση. Γάββ - Γάβγισμα, Μουυ - Μουγκρητό, θρρρ - Θρόισμα, κ.λ.π. Στην πορεία του χρόνου, δημιουργήθηκαν άπειρες λέξεις και ο αριθμός των γραμμάτων οριστικοποιήθηκε, και πήρε τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα.

   Αν θεωρήσουμε ότι στην αρχή ειπώθηκε ένα γράμμα - ήχος, στην πορεία Λόγος τον Λόγο, φτάσαμε στο σήμερα. Σε κάθε γενιά ανθρώπων δηλαδή προσετίθετω κάποιο ή κάποια γράμματα - ήχοι. Έμενε κάτι να θυμίζει και να συμπληρώνει τον προηγούμενο.

Οπότε και ο προφορικός Λόγος μένει, όχι βέβαια στην ποσότητα του γραπτού. Ο προφορικός Λόγος παλιά, και μερικές φορές και σήμερα, είχε την ίδια αν όχι μεγαλύτερη αξία από τον γραπτό. Ο προφορικός Λόγος ήταν συμβόλαιο.

   Ο Λόγος είναι η γλώσσα που μιλάνε οι κάτοικοι κάποιας χώρας. Ο Λόγος μας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους κατοίκους αυτού του πλανήτη. Ο Λόγος είναι ο κωδικός επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ο Λόγος είναι διαμορφωμένος αέρας, βγαίνει από τα πνευμόνια διαμορφώνεται στον εγκέφαλο και εκτονώνεται από το στόμα. Ο Λόγος είναι η αιτία που ψάχνει αφορμή. Ο Λόγος μας κρατάει ζωντανούς. Η ιστορία γράφτηκε από συγκεντρωμέ-νους προφορικούς Λόγους.

   Ο Λόγος δεν διαμορφώνεται μόνο, αλλά πολλές φορές παραμορφώνεται, περιορίζεται ή επιβάλλεται. Ο Λόγος όταν χάνει την ελευθερία του δεν έχει αξία.

   Ο Λόγος είναι η αρχή, αυτό που ενεφύσυσε ο θεός στον άνθρωπο για να του δώσει ζωή, και τέλος, ώς μεταθανάτιος βρόγχος.

   Αφορμή γι αυτό το ανάγνωσμα, ήταν το τραγούδι των αδερφών Κατσιμίχα "Σχήμα Λόγου".

Ελληνικών το φιλοσοφείν......

Περί Ελλήνων και ηρώων

   Το έτος 1821μ.χ., στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα οι Τούρκοι, οι οποίοι έχουν κλείσει 368 χρόνια κατοχής. Από εκείνη την αποφράδα ημέρα (Τρίτη 13 Μαΐου, νομίζω ήτανε) του 1453, μετά την άλωση της Κωνσταντινου-πόλεως, που τους "κάναμε" αφέντες και πασάδες μας.

   Έκτοτε κάναμε πολλές προσπάθειες απελευθερώσεως, όμως πότε οι Αιγύπτιοι Ιμπραήμηδες, πότε η ασυνεννοησία μεταξύ των προγόνων μας, πότε η δειλία και αναποφασιστικότητα, μας γυρνούσαν στο ίδιο αποτέλεσμα. Παραμέναμε ΔΟΥΛΟΙ των Τούρκων. Βέβαια οι αφέντες μας, μας μεταχειρίζονταν άριστα και σεβόντουσαν την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Δεν χρειάστηκε την μάθουμε κρυφά και υπό το φώς τρεμαμένων κεριών. Εξάλλου οι καθηγητές μας Τούρκοι, είχαν πάρει master στην Ελληνική ιστορία. Ούτε χρειάστηκε οι ελληνίδες μανάδες να κρύψουν τα παιδιά τους, από τον φόβο μήπως τα πάρουν και τα κάνουν γενίτσαρους. Το ελληνικό χορτάρι το πότιζε η βροχή και δεν χρειαζόταν το αίμα των ελλήνων που ξεσηκωνόντουσαν. Οι πρόγονοί μας άν ζούσαν θα μας έλεγαν πως εκείνα τα χρόνια ήταν τα καλύτερα που πέρασε η Ελλάδα. Ο πολιτισμός ανθούσε και περνούσε μία αναγέννηση. Εξάλλου, τα αποτελέσματα αυτής της αναγέννησης, ζούμε σήμερα. Η Ελλάδα δεν χρωστούσε σε κανέναν, τα είχε όλα πληρωμένα κι άλλα τόσα χαρισμένα.

   Κι αφού με χίλια ζόρια και περνώντας δια πυρός και σιδήρου, απελευθερωθήκαμε ( όχι πως περνούσαμε κι άσχημα), ήρθαν οι άλλοι ξένοι και μερικοί δικοί μας φιλό-ξενοι, και φυλακίσαν τον παράνομο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, πήραν μερικά χρήματα δανεικά και υπερ χρέωσαν την Ελλάδα( οι καλοι πολιτικοί δεν έλειπαν ποτέ από τον τόπο μας, να μην τους ματιάξω), και από τότε ουσιαστικά ξεκινάει η σκλαβιά του Έλληνα.

   Δεν φταίνε οι Τούρκοι, αυτοί μαθαίναν και συνεχίζουν να μαθαίνουν "σωστά" την ιστορία τους(;;;;). Ούτε οι λοιποί ξένοι, που βρήκαν κορόϊδα και το εκμεταλλευτήκαν. Εμείς φταίμε, που έχουμε στο αίμα μας τη διχόνοια και τη φαγωμάρα. Είμαστε ευκολόπιστοι και τσιμπάμε στα δολώματα που μας πετάν.

   Οι "φίλοι" μας οι Τούρκοι, μαθαίνουν στα παιδιά τους αλλά και στα παιδιά μας, ότι οι yunan είναι πολεμόχαροι και βάρβαροι, σφάζουν και βασανίζουν αθώους, διεκδικούν κεκτημένα άλλων.

   Στον επόμενο πόλεμό μας, μη χτυπάτε τον προφανή εχθρό, αλλά τις δυνάμεις που τον υποστηρίζουν. Μας έλεγαν να προχωρήσουμε μέχρι την Κωνσταντινούπολη, και στο Σαγγάριο μας προδώσαν. Μας έδιναν χρήματα να φτιάξουμε το νέο Ελληνικό κράτος, με σκοπό να μας τα ζητήσουν πίσω με απεριόριστους τόκους( τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου του δανείου δεν τα διαβάζαν τότε).

   Τις νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου μας τις πήραν, τη Μακεδονία μας την πήραν, τη Βόρεια Ήπειρο μας την πήραν, την Κύπρο μας την πήραν, τον Πόντο και τη Μικρά Ασία μας τα πήραν, τώρα μας πέρνουν και την ιστορία μας, ύπουλα και σιωπηλά. Όχι οι Τούρκοι, ή τουλάχιστον όχι μόνον οι Τούρκοι. Αλλά μερικοί φίλοι μας ξένοι, από πατρίδες σύνθετες αποτελούμενες από συνονθυλεύματα. Και μερικοί απάτριδες δικοί μας, άπληστοι και ασεβοίς, παρα-μορφωμένοι και άβουλοι.

   Και μην ξεχνάτε, μετά από τη μπόρα έρχεται η καλοκαιρία και ο ήλιος. Δυστυχώς μόλις αρχίσαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες. Η μπόρα έπεται, είναι μπροστά μας.

   Είπε κάποτε κάποιος : η σωστή έκφραση δέν είναι "οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες", αλλά "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες".

   Στη μνήμη αυτών που άδικα χαθήκαν.....................

Ελληνικόν το φιλοσοφείν...

Περί στατικά

   Το παιχνίδι των λέξεων, είναι κάτι το ευρηματικό και δημιουργικό, και οξύνει τον νού. Είναι πρόκληση να καταφέρεις να συνδυάσεις λέξεις και να κάνεις μια ιστορία. Στην περίπτωσή μας, κατόπιν προκλήσεως από την Άγνωστη τεμέτερον, κι έχοντας στο χέρι έναν στρατιώτη, ένα πορτοκάλι ή πορτοκαλί, τον άνεμο, μία κλωστή και την θάλασσα, πλάθουμε έναν μύθο.

   Είναι ξημερώματα, τέσσερις παρά η ώρα, κι εγώ κοιμάμαι στο κρεββάτι μου. Ήταν κουραστική μέρα και γι αυτό απολάμβανα τον ύπνο μου. Σε μια στιγμή κάποιος με σκουντάει να ξυπνήσω.

- Σήκω ρε...

Γυρίζω ανοίγω λίγο τα μάτια και τον βλέπω.

- Ξύπνα έχεις σκοπιά, 4:00 - 6:00, ετοιμάσου.

   Ξυπνάω και συνειδητοποιώ ότι είμαι στρατιώτης, κι όντως είχα σκοπιά. Κατεβαίνω από το κρεββάτι που τόσο λαχταρούσα όλη μέρα, κι ετοιμάζομαι. Σε ελάχιστα λεπτά, είμαι έτοιμος. Κάνω έναν τελευταίο έλεγχο. Στο λουκάνικο, βρήκα ένα πορτοκάλι, και το παίρνω μαζί μου να το φάω στη σκοπιά. Κοιτάζω τα τσιγάρα, κι αυτά είναι στη θέση τους. Παίρνω μαζί μου και λίγη κλωστή και μία βελόνα, για να ράψω ένα κουμπί που ξηλώθηκε, και μπορεί να είναι αιτία στέρησης εξόδου.

- Έτοιμος πάμε.

   Ξεκινάμε μαζί με τον λοχία αλλαγής. Είμαστε καλά ντυμένοι, γιατί το χειμώνα στη Σάμο ο άνεμος φτάνει τα οχτώ μποφόρ, και πάνω. Φτάνουμε στη σκοπιά κι αφού κάνουμε όλα τα διαδικαστικά, μ' αφήνουν και φεύγουν. Μόνος για δύο ώρες. Ντυμένος σαν κρεμμύδι, ώστε με δυσκολία να κινούμαι. Ακουμπάω κάπου το G3, και παίρνω το πορτοκάλι. Τρώγοντάς το, κοιτάω τον ουρανό. Μέχρι να τελειώσω το νούμερο θα έχει χαράξει. Παντου ησυχία. Ακούγεται μόνο ο δυνατός αέρας. Νομίζεις πως άν βγείς έξω θα σε πάρει και θα σε σηκώσει. Σκέφτομαι πως αύριο, δηλαδή σήμερα, φεύγω με άδεια, και μ' αυτή την ιδέα παίρνω θάρρος. Εύχομαι μόνο να είναι ήρεμη η θάλασσα και να περνάει καράβι. Βγάζω την κλωστή και τη βελόνα και ράβω το κουμπί. Οι ώρες φαίνονται ατελείωτες.

   Μου φαίνεται ότι ήταν χθές, κι άς πέρασαν εφτά χρόνια. Πολίτης πλέον, τα προβλήματα βουνό και οι υποχρεώσεις δίχως τέλος.

   Οι επόμενοι θα είναι, άν θέλουν : η Κατερίνα, ο Δείμος του πολίτη, η Λουκρητία, η Ιφιγένεια και η Απολλωνία.

   Η μαγιά και τα θεμέλια του έργου τους, ο σεβασμός, ο φίλος, το δίκτυο, οι σχέσεις και ο Ήλιος.

Περί στερη - τικού Α

   Έχει πέσει στα χέρια μου αυτές τις μέρες, και διαβάζω, ένα βιβλίο με τίτλο " Το Θείο Ελληνικό αλφάβητο". Το διαβάζω αργά, λόγω περιο-ρισμένου ελεύθερου χρόνου, και νομίζω πώς έχει καταφέ-ρει το σκοπό του. Μ' έχει βάλει στο "τρυπάκι", να σκέφ-τομαι και να αναρωτιέμαι για τη γλώσσα μας. Δεν είναι λέει τυχαία, ούτε η σειρά των γραμμάτων στην αλφαβήτα, ούτε το σχήμα τους. Παρά είναι κώδικας επικοινωνίας, με συγκεκριμένη σημασία, και συγκεκριμένο παραλήπτη. " Ο έχων νουν αθροιζέτω...". Στα αρχαία, αλλά και τα παλιά χρόνια, αναφέρει, ο κόσμος ζούσε μέσα στη φύση όπου οι ήχοι ήταν άπειροι, κι έτσι η δημιουργία λέξεων ήταν πλούσια και συνεχής. Σήμερα, που ζούμε κλεισμένοι σε κλουβιά, (εντός κι εκτός εισαγωγικών), η δημιουργία χάθηκε και αντικαταστάθηκε από την παπαγαλία, τη μίμηση και την αδράνεια. Δεν έχουμε ερεθίσματα, κι έτσι δεν αντιδρούμε.

   Οι λέξεις που αρχίζουν από Α στερητικό δηλώνουν κάποια απώλεια. Τουλάχιστον οι περισσότερες. Παραδείγματος χάριν, άκομψος είναι αυτός που δεν είναι κομψός, αόμματος αυτός που δεν έχει όραση, άπειρος αυτός που δεν έχει πείρα αλλά κι αυτός που δεν έχει όρια, ακούραστος αυτός που δεν κουράζεται, αθάνατος αυτός που δεν πεθαίνει, κ.ο.κ. Η ετυμολογία μιας λέξης, και η μελέτη της προέλευσής της είναι κάτι μαγικό. Είναι η σωστή αποκωδικοποίηση του μηνύματος. Ποτέ δεν κατάλαβα, τι δουλειά έχει το Α το στερητικό στην αλήθεια, την αγάπη, στους αγγέλους, και σε πολλές ακόμα λέξεις. Ψάχνοντας στο λεξικό για την αλήθεια διαβάζω: γνώση σύμφωνη με την πραγματικότητα, και η έκφραση, η διατύπωσή της/ αυτό που το πνεύμα μπορεί και πρέπει να παραδεχτεί, γνώση με αναμφισβήτητη αξία/ η πραγματικότητα.. Εγώ την αναλύω σε Α-λήθεια= Α-λήθη, αυτό που δεν λησμονιέται - ξεχνιέται. Για την αγάπη διαβάζω: συμπάθεια, τρυφερότητα, ενδιαφέρον για κάποιον / έρωτας / το πρόσωπο που αγαπάμε / αφοσίωση σε κάτι, πάθος, μεγάλο ενδιαφέρον για κάτι / χάδια (αγάπες). Γνωρίζω ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας, όταν ήθελαν να πουν σ' αγαπώ, έλεγαν λαυώ σε, εξού και το I Love. 

   Δυστυχώς, εκτός του ότι οι λέξεις χάσανε την τονικότητά τους, και τα τέσσερα πνεύματα απεβίωσαν εις κύριον, (τα τρία από αυτά, και το τέταρτο είναι πολύ σοβαρά τραυματισμένο), δεν μπορώ να βρω λεξικό ετυμολογικό, που να αναλύει τις λέξεις μέχρι γράμματος.

   Έχουμε μια πλούσια γλώσσα, αλλά όπως διάβασα στο βιβλίο αυτό, και σωστά αναφέρει, η λέξη "καλό", έχει αντικαταστήσει πολλές άλλες όμορφες λέξεις, κι έτσι αντί να πούμε ευανάγνωστο βιβλίο, λέμε καλό βιβλίο, αντί να πούμε εύγευστο φαγητό, λέμε καλό φαγητό, κ.ο.κ.

   Ας κάνουμε μια προσπάθεια να δημιουργήσουμε καινούριες λέξεις, δεν είναι δύσκολο, λίγη σκέψη θέλει. Ας ενεργοποιήσουμε και τα εγκεφαλικά μας κύταρρα, για κάτι χρήσιμο.

Ελληνικών το φιλοσοφείν.......

Περί εμού του ιδίου

   Απαντώντας λίγο καθυστερημένα στην πρόταση τις Κατερίνας, θα ειπώ τούτα:

1. Γενικώς είμαι πράο άτομο με απεριόριστη υπομονή. Δεν θυμώνω εύκολα και προσπαθώ να ελέγχο τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις μου.
2. Δύο είναι οι βασικές λέξεις που με νευριάζουν : Πούστης και Τεμπέλης. Είναι δύο κατηγορίες ανθρώπων που με "χαλάνε" πολύ.
3. Είμαι προσαρμοστικός στις όποιες συνθήκες εργασίας, διαβίωσης, κ.λ.π.
4. Αγαπημένο ζώο ο χαμαιλέωντας και ο σκορπιός. Αλλά και ο Προμηθέας ( τη φωτογραφία του είδατε στο προηγούμενο post) , η Ήρα ( η μαμά του Προμηθέα) και ο Σιλβέστρος ( μεικτή ράτσα λάσυ με κάτι άλλο)
5. Είμαι αρκετά ρομαντικός και ντροπαλός, αλλά και τολμηρός όταν πρέπει. Επίσης η ειλικρίνειά μου πολλές φορές μ' έχει φέρει σε δύσκολη θέση. Δυστυχώς δεν μπορώ να πώ ψέμματα.

Αυτά για μένα, άν και πιστεύω πως διαβάζοντας τα post που γράφω θα μάθεται περισσότερα. Επειδή είναι δύσκολο να μην έχει προκληθεί κάποιος το προηγούμενο διάστημα, είναι δύσκολη η επιλογή.

Παρ' αυτά θα προτείνω:

1. την MANTALENA PARIANOS,
2. την Loucretia's,
3. την Απολλώνια,
4. τον Πολύκαρπο
5. και τον Πετεφρή.

Δεν ξέρω κανέναν τους, αλλά μου άρεσαν ονόματα των blog τους.

Εις το επανειδείν και Ελληνικόν το φιλοσοφείν....

Περί κυνός

Περί έρωτως

"Έρως ανίκατε μάχαν,

Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,

ός εν μαλακαίς παρειαις

νεάνιδος εννυχεύεις,

φοιτας δ' υπερπόντιος εν τ' αγρονόμοις αυλαις'

και σ' ούτ' αθανάτων φύξιμος ουδείς

ούθ' αμερίων σε γ' ανθρώπων' ο δ' έχων μέμηνεν.

σύ και δικαίων αδίκους

φρένας παρασπας επί λώβα'

σύ και τόδε νεικος ανδρών

ξύναιμον έχεις ταράξας.

νικα δ' εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου

νύμφας, των μεγάλων πάρεδρος εν αρχαις

θεσμων' άμαχος γαρ εμπαίζει θεός Αφροδίτα.

νυν δ' ήδη γώ καυτός θεσμων

έξω φέρομαι τάδ' ορών, ίσχειν δ'

ουκέτι πηγάς δύναμαι δακρύων,

τόν παγκοίταν όθ' ορω θάλαμον

τήνδ' Αντιγόνην ανύτουσαν"

"Σοφοκλέους Αντιγόνη"

Περί ελευθερίας

"...............................................

Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά

και σαν πρώτα ανδρειωμένη

χαίρε ώ χαίρε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

   Ένα μέρος από τον τεράστιο ύμνο είς την ελευθερία του ποιητή μας Διονυσίου Σολωμού, που μελοποίησε ο Μαντζάρος.

   Από τα αρχαία χρόνια θυμάμαι, σχεδόν πάντα αγωνιζόμασταν, ώς Έλληνες, για την διατήρηση ή την απόκτηση της ελευθερίας μας. Οι Πέρσες (σημερινοί Ιρανοί) είχαν τρελλαθεί να επιτίθενται, μήπως και καταφέρουν και υποτάξουν τους "λίγους" προγόνους μας. Μέχρι που ο Δαρείος είδε τον Μεγάλο Αλέξανδρο, και όπου φύγει φύγει. Μετά στο Βυζάντιο, είχαμε φράγκους, Μογγόλους, και πολλούς ακόμα, μέχρι να καταλήξουμε στο 1453 και τους Τούρκους του Μωάμεθ του πορθητή, που κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολή μας, και μας είχαν 400 ΧΡΟΝΙΑ!!!!! υπόδουλους, ανήμπορους να καλλιεργήσουμε πολιτισμό. Και αφού μετά από πολλές προσπάθειες ΗΡΩΩΝ (και σ' αυτούς φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονται οι πολιτικοί) ελευθε-ρωθήκαμε και κάναμε κράτος, περάσαν μερικά χρόνια και φτάσαμε στο 1912 (άν θυμάμαι καλά) Α' παγκόσ-μιος. Μετά ήρθε το 1922, θλιβερή χρονιά. Και ο πόλεμος ξανάρχισε το 1940 ( Β' παγκόσμιος ) με τους Ιταλό - Γερμανό - Γιαπωνέζους. Μετά ήρθε η Χούντα και τέλος η μεταπολί-τευση μέχρι σήμερα.

   Εν περιλήψη και συντόμως, αυτό ήταν ένα μέρος της ιστορίας μας. Όπως βλέπουμε και πιστεύω γνωρίζουμε, τα χρόνια που είμασταν ελεύθεροι ήταν πολύ λίγα.

   Άραγε σήμερα είμαστε ελεύθεροι; Μπορούμε να πούμε καλημέρα σε όποιον θέλουμε χωρίς να φοβόμαστε ( και η ντροπή είναι φόβος ); Μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς να φοβόμα-στε; Μπορούμε να ζήσουμε την κάθε στιγμή χωρίς περιορισμούς; Μπορούμε να λέμε ελεύθερα ότι θέλουμε, χωρίς βέβαια να προσβάλλουμε; Μήπως είμαστε αιχμά-λωτοι, σ' ένα κλουβί με τεχνητές συνθήκες διαβίωσης, όπως το πουλάκι στη φωτογραφία, όπου άλλοι καθορίζουν το τί λέμε, πόσο τρώμε και πίνουμε, και ως ποιό ύψος θα πετάξουμε; Μήπως είμαστε αιχμάλωτοι του χρόνου, των ιών και των ασθενειών, των προκαταλήψεων και της κοινωνικής κατακραυγής;

   Στο στρατό με είχαν γεμίσει με αριθμούς. Άλλος για το όπλο, άλλος για την ξιφολόγχη, είχα Α.Σ.Μ. Στη πολιτική ζωή μου, πάλι αριθμοί. Αριθμός αστυνομικής ταυτότητας, Α.Φ.Μ., αριθμός μητρώου ΙΚΑ, αριθμός τραπέζης, αριθμός στο ρολόι της ΔΕΗ. Τελικά ξέχασα τ' όνομά μου. Μας βλέπουν σαν αριθμούς και ψήφους. Ούτε κόμματα, ούτε ομάδες αθλημάτων, ούτε ανθρώπους.

   Πόσο ελεύθεροι είμαστε αφού, όταν πείς μια καλημέρα θα σε κοιτάξουν με απορία και ίσως σε βρίσουν κι όλας. Αφου για να κάνεις έρωτα χρειάζεσαι πιστοιητικό υγείας για να είσαι σίγουρος. Αφού φοβάσαι να αγαπήσεις γιατί δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Όταν όποιον και να δείς, συνέχεια θα κοιτάει το ρολόι του.

   Μας έχουν γεμίσει και με εθιστικά προϊόντα, και γίναμε απόλυτα υποχείριά τους. Τσιγάρα, ναρκωτικά, ποτά. Μας βγάζουν κάθε μέρα και άλλο είδος να νοσεί. Πρώτα οι αγελάδες, μετά τα πτηνά, μετά τα ψάρια.

   Για να μην αναφέρω την πορνεία και τα παιδιά, στα φανάρια κι όχι μόνο.

   Είμαστε άραγε ελεύθεροι; Μήπως είναι καιρός να πάρουμε τα όπλα ξανά;

Ελληνικόν το φιλοσοφείν...

Περί πλάνηση

   Αυτές τις μέρες, διαβάζω ένα βιβλίο με τίτλο "Εξωγήινη αρχαιο-λογία". Ταυτόχρονα, τις ώρες που δεν διαβάζω, συναρμολογώ ένα παζλ με θέμα το ηλιακό μας σύστημα και τους πλανήτες. Συνέπεια αυτών των δύο, ήταν να ξαναρχίσω να αναρωτιέ-μαι και να επεξεργάζομαι τα γνωστά φιλοσοφικά ερωτήματα. Είμαστε ά-ραγε μόνοι μας σ' ολόκληρο το αχα-νές αυτό σύμπαν; Μας έχουν επι-σκεφτεί εξωγήινοι; Επικοινωνούμε α-κόμα μαζί τους; Πώς φαίνονται; Είναι όντως τα τέρατα που βλέπουμε στα έργα επιστημονικής φαντασίας;

   Θα ήθελα να συνταξιδέψετε μαζί μου, σ' ένα "αστρικό" ταξίδι. Πάμε;

   Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, και ξεκινάω μία οραματική και φανταστική πορεία. Προχωρόντας, βρίσκω άλλη μία πόρτα. Την ανοίγω, και βγαίνοντας αφήνω πίσω μου την Ελλάδα. Μετα από λίγο, κι άλλη πόρτα. Περνόντας από μέσα της, αφήνω πίσω μου την Ευρώπη. Στην επόμενη πόρτα, βρίσκομαι εκτός Γής. Πλανιέμαι στο διάστημα, και συναντώ πρώτα τη Σελήνη, το δορυφόρο μας. Στη συνέχεια και οι άλλοι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο "άσωτος" Πλούτωνας που μάλλον απομακρύνθηκε λίγο. Εννέα πλανήτες, ο ζωοδότης Ήλιος, οι δορυφόροι τους, κομήτες, μετεωρίτες, αστρική σκόνη και αστρικά σκουπίδια, τεχνητοί δορυφόροι και πύραυλοι. Ένα αχανές σύνολο, που δεν έχει αρχή και τέλος, ή μήπως έχει; Όπως και να 'ναι, φεύγω από το Γαλαξία μας, και βρίσκω κι άλλους, με Ήλιους, πλανήτες, κ.λ.π. Το ταξίδι μάλλον θα συνεχιστεί για πάρα πολύ ακόμα, και δεν ξέρω, όπως και κανείς άλλος, πού θα φτάσει, τί θα συναντήσει ενδιάμεσα, και τί με περιμένει στο τέλος του.

   Σε όλο αυτό, που οι αρχαίοι πρόγονοί μας, το ονόμασαν Ουρανό, ένα στερέωμα που πλανάται πάνω από το κεφάλι μας και μας περιβάλλει, πόσο λογικό είναι να είμαστε μόνοι μας; Λένε ότι ο άνθρωπος μετρά στη Γή 5.000 - 8.000 έτη παρουσίας, και πολλά λέω, σύμφωνα μ' αυτά που μάθαμε στο σχολείο και σύμφωνα μ' αυτά που μας λένε οι "διανοούμενοι".

   Άν μας επισκεπτόταν, κάποιος μή γήινος, θα το μαθαίναμε ποτέ; Και ποιός ο λόγος να το μάθουμε, και ποιά η διαφορά; Ας είμαστε στο σκοτάδι, και ας "τρώμε" ότι μας ταϊζουν. Υπάρχουν πολλοί που ζούν παρασιτικά, βασισμένοι στην αμάθεια και ημιμάθεια των άλλων. Δεν είναι βολικό να γνωρίζουμε όλη την αλήθεια. Ποιός έχτισε τις πυραμίδες, τα κυκλώπεια τείχη; Πώς κινούνταν τα πλοία των Φαιάκων χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση; Πώς γνωρίζαν οι αρχαίοι υμών "πρωτόγονοι" πρόγονοι τόσο ακριβή στοιχεία για τη Γή και όλο το σύμπαν; Τί σημαίνουν αυτές οι παράξενες βραχο-γραφίες που ανακαλύπτουμε συνέχεια;

   Τα ερωτήματα δεν τελειώνουν, και οι απαντήσεις θέλουν έρευνα που ίσως τρομάζει.

   Αλλά, πίστευε και μή, ΕΡΕΥΝΑ....

Ελληνικόν το φιλοσοφείν......

Περί κωδικών γλώσσης

Η γλώσσα λένε, κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Και είναι αλήθεια. Είναι αυτή η συγκέντρωση συγκεκριμένων ήχων, που μπορεί και έναν Γολιάθ να τον γονατίσει, αλλά και έναν Δαυίδ να τον θεριώσει.    Η γλώσσα, είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός λαού, που τον ξεχωρίζει από τους άλλους. Και είμαστε τόσο τυχεροι, αλήθεια, που είμαστε κληρονόμοι της ελληνικής γλώσσας. Είναι ευχή και κατάρα. Είναι ίσως η μοναδική στον κόσμο, με τόσες διαφορετικές διαλέκτους  Κρητική, Ποντιακή, Δημοτική, Επτανησιακή, Αιγιακή, και ο δρόμος είναι ανόριος. Μπορείς να βρείς χωριά με ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους, των οποίων οι κάτοικοι να μιλούν διαφορετικά.    Η γλώσσα, ξεχωρίζει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από άνδρα σε γυναίκα, από ενήλικα σε παιδί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πούν το Ρ ή το Σ.    Η γλώσσα μεταφέρει συναισθήματα, διαθέσεις.    Υπάρχει η ομιλητική γλώσσα αλλά και η γλώσσα του σώματος. Αυτή που ήσυχα και μέσα από τη σιωπή επικοινωνεί.    Η γλώσσα ξεχωρίζει τις γεύσεις. Το πικρό, το γλυκό, το ξινό και το αλμυρό.   Η γλώσσα μας δυστυχώς σβήνει και χάνεται. Θα μείνει μόνο στα γραπτά σαν ανάμνηση.       Ευτυχώς που είναι και οι ξένοι φιλέλληνες που έχουν ζήλο να μάθουν όσα μπορούν περισσότερα για και από τη γλώσσα μας. Ευτυχώς που οι περισσότερες ορολογίες των περισσοτέρων επιστημών, είναι ελληνικές. Ευτυχώς που οι πλανήτες και οι Η/Υ μιλούν ελληνικά. Ευτυχώς το kiss me, είναι το κείσων 'με, και το love είναι το λαυώ. Το yunan είναι οι Ίωνες και το Compact Disc ο σύμπακτος δίσκος. Ελληνικών το φιλοσοφείν....................