Περί κωδικών γλώσσης

Η γλώσσα λένε, κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Και είναι αλήθεια. Είναι αυτή η συγκέντρωση συγκεκριμένων ήχων, που μπορεί και έναν Γολιάθ να τον γονατίσει, αλλά και έναν Δαυίδ να τον θεριώσει.    Η γλώσσα, είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός λαού, που τον ξεχωρίζει από τους άλλους. Και είμαστε τόσο τυχεροι, αλήθεια, που είμαστε κληρονόμοι της ελληνικής γλώσσας. Είναι ευχή και κατάρα. Είναι ίσως η μοναδική στον κόσμο, με τόσες διαφορετικές διαλέκτους  Κρητική, Ποντιακή, Δημοτική, Επτανησιακή, Αιγιακή, και ο δρόμος είναι ανόριος. Μπορείς να βρείς χωριά με ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους, των οποίων οι κάτοικοι να μιλούν διαφορετικά.    Η γλώσσα, ξεχωρίζει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από άνδρα σε γυναίκα, από ενήλικα σε παιδί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πούν το Ρ ή το Σ.    Η γλώσσα μεταφέρει συναισθήματα, διαθέσεις.    Υπάρχει η ομιλητική γλώσσα αλλά και η γλώσσα του σώματος. Αυτή που ήσυχα και μέσα από τη σιωπή επικοινωνεί.    Η γλώσσα ξεχωρίζει τις γεύσεις. Το πικρό, το γλυκό, το ξινό και το αλμυρό.   Η γλώσσα μας δυστυχώς σβήνει και χάνεται. Θα μείνει μόνο στα γραπτά σαν ανάμνηση.       Ευτυχώς που είναι και οι ξένοι φιλέλληνες που έχουν ζήλο να μάθουν όσα μπορούν περισσότερα για και από τη γλώσσα μας. Ευτυχώς που οι περισσότερες ορολογίες των περισσοτέρων επιστημών, είναι ελληνικές. Ευτυχώς που οι πλανήτες και οι Η/Υ μιλούν ελληνικά. Ευτυχώς το kiss me, είναι το κείσων 'με, και το love είναι το λαυώ. Το yunan είναι οι Ίωνες και το Compact Disc ο σύμπακτος δίσκος. Ελληνικών το φιλοσοφείν....................