Περί ελευθερίας

"...............................................

Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά

και σαν πρώτα ανδρειωμένη

χαίρε ώ χαίρε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

   Ένα μέρος από τον τεράστιο ύμνο είς την ελευθερία του ποιητή μας Διονυσίου Σολωμού, που μελοποίησε ο Μαντζάρος.

   Από τα αρχαία χρόνια θυμάμαι, σχεδόν πάντα αγωνιζόμασταν, ώς Έλληνες, για την διατήρηση ή την απόκτηση της ελευθερίας μας. Οι Πέρσες (σημερινοί Ιρανοί) είχαν τρελλαθεί να επιτίθενται, μήπως και καταφέρουν και υποτάξουν τους "λίγους" προγόνους μας. Μέχρι που ο Δαρείος είδε τον Μεγάλο Αλέξανδρο, και όπου φύγει φύγει. Μετά στο Βυζάντιο, είχαμε φράγκους, Μογγόλους, και πολλούς ακόμα, μέχρι να καταλήξουμε στο 1453 και τους Τούρκους του Μωάμεθ του πορθητή, που κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολή μας, και μας είχαν 400 ΧΡΟΝΙΑ!!!!! υπόδουλους, ανήμπορους να καλλιεργήσουμε πολιτισμό. Και αφού μετά από πολλές προσπάθειες ΗΡΩΩΝ (και σ' αυτούς φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονται οι πολιτικοί) ελευθε-ρωθήκαμε και κάναμε κράτος, περάσαν μερικά χρόνια και φτάσαμε στο 1912 (άν θυμάμαι καλά) Α' παγκόσ-μιος. Μετά ήρθε το 1922, θλιβερή χρονιά. Και ο πόλεμος ξανάρχισε το 1940 ( Β' παγκόσμιος ) με τους Ιταλό - Γερμανό - Γιαπωνέζους. Μετά ήρθε η Χούντα και τέλος η μεταπολί-τευση μέχρι σήμερα.

   Εν περιλήψη και συντόμως, αυτό ήταν ένα μέρος της ιστορίας μας. Όπως βλέπουμε και πιστεύω γνωρίζουμε, τα χρόνια που είμασταν ελεύθεροι ήταν πολύ λίγα.

   Άραγε σήμερα είμαστε ελεύθεροι; Μπορούμε να πούμε καλημέρα σε όποιον θέλουμε χωρίς να φοβόμαστε ( και η ντροπή είναι φόβος ); Μπορούμε να αγαπήσουμε χωρίς να φοβόμα-στε; Μπορούμε να ζήσουμε την κάθε στιγμή χωρίς περιορισμούς; Μπορούμε να λέμε ελεύθερα ότι θέλουμε, χωρίς βέβαια να προσβάλλουμε; Μήπως είμαστε αιχμά-λωτοι, σ' ένα κλουβί με τεχνητές συνθήκες διαβίωσης, όπως το πουλάκι στη φωτογραφία, όπου άλλοι καθορίζουν το τί λέμε, πόσο τρώμε και πίνουμε, και ως ποιό ύψος θα πετάξουμε; Μήπως είμαστε αιχμάλωτοι του χρόνου, των ιών και των ασθενειών, των προκαταλήψεων και της κοινωνικής κατακραυγής;

   Στο στρατό με είχαν γεμίσει με αριθμούς. Άλλος για το όπλο, άλλος για την ξιφολόγχη, είχα Α.Σ.Μ. Στη πολιτική ζωή μου, πάλι αριθμοί. Αριθμός αστυνομικής ταυτότητας, Α.Φ.Μ., αριθμός μητρώου ΙΚΑ, αριθμός τραπέζης, αριθμός στο ρολόι της ΔΕΗ. Τελικά ξέχασα τ' όνομά μου. Μας βλέπουν σαν αριθμούς και ψήφους. Ούτε κόμματα, ούτε ομάδες αθλημάτων, ούτε ανθρώπους.

   Πόσο ελεύθεροι είμαστε αφού, όταν πείς μια καλημέρα θα σε κοιτάξουν με απορία και ίσως σε βρίσουν κι όλας. Αφου για να κάνεις έρωτα χρειάζεσαι πιστοιητικό υγείας για να είσαι σίγουρος. Αφού φοβάσαι να αγαπήσεις γιατί δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Όταν όποιον και να δείς, συνέχεια θα κοιτάει το ρολόι του.

   Μας έχουν γεμίσει και με εθιστικά προϊόντα, και γίναμε απόλυτα υποχείριά τους. Τσιγάρα, ναρκωτικά, ποτά. Μας βγάζουν κάθε μέρα και άλλο είδος να νοσεί. Πρώτα οι αγελάδες, μετά τα πτηνά, μετά τα ψάρια.

   Για να μην αναφέρω την πορνεία και τα παιδιά, στα φανάρια κι όχι μόνο.

   Είμαστε άραγε ελεύθεροι; Μήπως είναι καιρός να πάρουμε τα όπλα ξανά;

Ελληνικόν το φιλοσοφείν...