Περί ελιάς

   Είναι τώρα η εποχή συγκομιδής της ελιάς, και σκέφτηκα να γράψω μερικά λόγια, γι αυτό το ευλογημένο δέντρο. Αυτό λοιπόν το δέντρο, έδωσε η Θεά Αθηνά στους πολίτες της Αθήνας, για να δεχθούν την προστασία της και για να δώσουν στην πόλη τους το όνομά της. Και εκείνοι, ανάμεσα στο νερό που τους πρόσφερε ο Θεός Ποσειδώνας και στην ελιά που τους πρόσφερε η Θεά Αθηνά, διάλεξαν το δεύτερο και έτσι ονομάστηκε Αθήνα εκείνο το μέρος, και έτσι λέγεται μέχρι σήμερα.

   Σε ελαιώνα πέρασε το τελευταίο βράδυ του ο Χριστός πριν τη σύλληψή του και την έναρξη των παθών του.

   Το όνομά της είναι πανάρχαιο, και αποτελείται από τέσσερα γράμματα(σήμερα). Ε-Λ-Ι-Α. Μοιάζει με τον Η-Λ-Ι-Ο αλλά και με την Ε-Λ-Λ-Α-Δ-Α. Έχει πυρήνα, ενδιάμεσο μέρος και φλούδα, όπως και η Γή και άλλοι πλανήτες(πυρήνας-ενδιάμεσο λιθόστρωμμα- επιφανειακό στρώμμα). Είναι από τους ποιό μελετημένους και θρεπτικούς καρπούς. Δίνει΄ενέργεια όπως και ο Ήλιος. Αξιοποιείται και το παραμικρό μέρος της. Ο καρπός, το ξύλο, τα φύλλα, κ.λ.π. Παράγωγό της το λάδι, χρυσίζων ρευστός χρυσός ( όπως για το πετρέλαιο λέμε μαύρος χρυσός). Ιαματικό και θρεπτικό.

   Ο τρόπος συγκομιδής του καρπού της, πανάρχαιος κι αυτός, με πολλές παραλλαγές από τόπο σε τόπο. Δύσκολη και επίπονη εργασία, αλλά το αποτέλεσμα σε ανταποδίδει. Τα ραπίσματα για την πτώση του καρπού, πολλές φορές δεν μένουν αναπάντητα. Κατά τον νόμο της δράσης και αντίδρασης, φαίνεται σαν να απαντά με χτυπήματα, σχεδόν αυτόματα.    

   Ο κορμός της πολλές φορές, όπως κι αυτός του πλατάνου, γίνεται σημείο αναφοράς του χρόνου.

   Σχεδόν σε όλες τις περιόδους της ελληνικής ιστορίας, είναι παρούσα. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Έλληνα.

   Το περιστέρι που κρατάει στο ράμφος του κλαδί ελιάς, είναι σύμβολο ειρήνης, όπως και η ελιά από μόνη της.

   Αιώνες τώρα μας θρέφει και θα συνεχίσει.

Ελληνικών το φιλοσοφείν............