Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Περί Αιρετών

      Επειδή σε λίγες μέρες, όπως όλοι λένε, πάμε σε εκλογές, το θεμέλιο της δημοκρατίας, "όπου λίγοι θα αποφασίσουν για τους πολλούς" (όπως κατάντησαν τις εκλογές, με τις συνταγματικές αναπροσαρμογές, προς όφελός τους), ποιο άξιο κόμμα (,) (πόσο απαίσια λέξη έγινε, ε!!!!), θα μας βγάλει από την "προγονική" ζωή μας ( τη ζωή δηλαδή που ζούσαν οι πρόγονοί μας, το '40-'50 ίσως και το '30, και μας την ξαναφέρανε πάλι), σκέφτηκα να παραθέσω τα βιογραφικά των αρχηγών (των περισσοτέρων), για να θυμηθούμε ή να γνωρίσουμε, ποιοι μας ζητάνε να τους εκλέξουμε. Η σειρά που τα παραθέτω, είναι τυχαία, αλλά πιστεύω πως δεν έχει και τόσο σημασία (δεν βάζω φωτογραφίες, προς οικονομία χώρου και όχι μόνο)  (επίσης οι πηγές είναι τυχαίες, όποιος θέλει μπορεί να ψάξει όπου θέλει).
      Το βιογραφικό, είναι αυτό που στέλνουμε οι περισσότεροι (εξαιρούνται οι "ημέτεροι", που δεν το χρειάζονται), όταν πρόκειται να μας επιλέξουν, βάση προσόντων για δουλειά. Οι αιρετοί, αυτό μας ζητάνε. Έχουν μείνει χωρίς δουλειά και μας ζητάνε να τους προσλάβουμε. Οπότε, πρέπει να διαβάσουμε τα προσόντα τους, πριν αποφασίσουμε. Ορίστε λοιπόν:
  • Ευάγγελος Βενιζέλος, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ
    O Ευάγγελος Βενιζέλος (Θεσσαλονίκη, 1 Ιανουαρίου 1957) είναι Έλληνας πολιτικός, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης και Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Τμήμα Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη

Βιογραφικά στοιχεία [Επεξεργασία]

Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία [Επεξεργασία]

To 1974 εισάγεται στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε στο φοιτητικό κίνημα και διετέλεσε μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής και των Συμβουλίων της Φοιτητικής Ένωσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδος. Αποφοίτησε από τη Νομική το 1978 και πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού ΙΙ.
Το 1980 αναγορεύθηκε Διδάκτωρ Νομικής στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 1984 εκλέχθηκε υφηγητής και στη συνέχεια καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου.
Είναι επίτιμος διδάκτορας νομικής του Πανεπιστημίου La Trobe της Μελβούρνης (Βικτώρια, Αυστραλία). Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει αριθμό βιβλίων και μελετών στο πεδίο του συνταγματικού δικαίου, της πολιτικής θεωρίας, της πολιτιστικής πολιτικής κ.α. Τα τελευταία χρόνια το συγγραφικό του έργο, παράλληλα με την πολιτική του δραστηριότητα, έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση τουΣυντάγματος, την προοπτική του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, το «ανοιχτό κόμμα» ως μορφή συλλογικού πολιτικού υποκειμένου της μεταβιομηχανικής εποχής, τον «Πολιτισμό των Πολιτισμών» ως απάντηση στη θεωρία της «σύγκρουσης των πολιτισμών», τη σχέση «ελληνικότητας» και «δυτικότητας» κ.α.

Πολιτική σταδιοδρομία [Επεξεργασία]

Το 1990 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και εκλέγεται συνεχώς βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης από το 1993, 1996, 2000, 2004, 2007, 2009. Υπεράσπισε επιτυχώς τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1989. Έχει καταλάβει πλήθος κυβερνητικών και άλλων θέσεων:
  • Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης (2011-2012)
  • Υπουργός Οικονομικών (2011-2012)
  • Υπουργός Εθνικής Άμυνας (2009-2011)
  • Υπουργός Πολιτισμού (1996-1999 και 2000-2004)
  • Υπουργός Ανάπτυξης (1999-2000)
  • Υπουργός Δικαιοσύνης (1996)
  • Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (1995-1996)
  • Υπουργός Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και κυβερνητικός εκπρόσωπος (1994-1995)
  • Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης και κυβερνητικός εκπρόσωπος (1993-1994)
Είναι επίσης μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν ο εισηγητής της Αναθεώρησης του Ελληνικού Συντάγματος που άρχισε το 1996 και ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 2001. Εισηγήθηκε νομοθετικό έργο στους τομείς των μέσων ενημέρωσης, της δικαιοσύνης, της ενέργειας, του πολιτισμού κ.ά.
Με εισήγησή του ψηφίστηκαν μεταξύ άλλων νόμοι για τα μέσα ενημέρωσης, για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, για την προστασία των αρχαιοτήτων και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Στο πεδίο της πολιτιστικής πολιτικής αξίζει να σημειωθεί η οργάνωση της αμφιλεγόμενης Πολιτιστικής Ολυμπιάδας ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004.
Ως Υπουργός Πολιτισμού επικρίθηκε[1] για την απόφασή του τον Δεκέμβριο του 2003 να επιβάλει την απομάκρυνση του έργου “Asperges Me”, που επιδείκνυε ένα σταυρό και ένα πέος σε στύση, μετά από αντιδράσεις που ξεκίνησαν από τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Το έργο αυτό είχε φιλοτεχνήσει ο Thierry de Cordier με το οποίο και συμμετείχε στη διεθνή έκθεση OUTLOOK, που πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας[2]. Για αυτή την παρέμβασή του δήλωσε ότι «η ελευθερία στην τέχνη περιορίζεται από τον νόμο και το κοινό γούστο». Σε σημείωμά του στον κατάλογο της έκθεσης ανέφερε «Oι καλλιτέχνες που έχουν κληθεί να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε όλο το φάσμα των εικαστικών τεχνών, "δρουν" ελεύθερα, με μοναδικό όριο την έμπνευση, το ταλέντο και τις επιλογές τους»[3]

Διεκδίκηση της Προεδρίας του ΠΑΣΟΚ [Επεξεργασία]

Μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 (όπου εξελέγη πρώτος σε σταυρούς στην Περιφέρεια της Α' Θεσσαλονίκης[4]) δήλωσε εμμέσως πλην σαφώς ότι θα διεκδικήσει την αρχηγία του κινήματος. Την εν λόγω δήλωση έκανε αιφνιδιαστικά στο Ζάππειο Μέγαρο και ζωντανά σε όλα τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια της Ελλάδας τις πρώτες πρωινές ώρες της 17ης Σεπτεμβρίου. Μαζί του τάχθηκαν αμέσως στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Κίμων Κουλούρης και ο Χρίστος Βερελής.[5] Ωστόσο, μετά τις εσωκομματικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 11 Νοεμβρίου 2007, δεν κατάφερε να πάρει την αρχηγία του κινήματος. Οι εκλογές ανέδειξαν αρχηγό (για 2η συνεχή τετραετία) τον Γιώργο Παπανδρέου, στη δεύτερη θέση τον Ε. Βενιζέλο και τρίτο τον Κώστα Σκανδαλίδη.[6]

Κυβερνητική θητεία μετά το 2009 [Επεξεργασία]

Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 επανεκλέχθηκε βουλευτής της Α' περιφέρειας Θεσσαλονίκης, πρώτος σε σταυρούς προτίμησης. Στις 7 Οκτωβρίου 2009 και μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές ορκίστηκε Υπουργός Εθνικής Άμυνας στην Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 2009. Η ανάθεση του Υπουργείου συνοδεύτηκε όμως και από μείωση των αρμοδιοτήτων του, καθώς αφενός ο νευραλγικός τομέας των εξοπλισμών ανατέθηκε στον Αναπληρωτή Υπουργό Πάνο Μπεγλίτη, άνθρωπο εμπιστοσύνης του Γιώργου Παπανδρέου, και αφετέρου οι εισηγήσεις άμυνας προς το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ) ανατέθηκαν στον Αντιπρόεδρο της ΚυβέρνησηςΘεόδωρο Πάγκαλο.[7]
Τον Ιούνιο του 2011 η επικείμενη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής 2012-2015 προκάλεσε έντονες κοινωνικές αντιδράσεις που εκφράστηκαν με μεγάλες πολυήμερες διαδηλώσεις και κυβερνητική κρίση που συνοδεύτηκε με παραιτήσεις και ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών. Η κατάσταση αυτή οδήγησε στον κυβερνητικό ανασχηματισμό της 17ης Ιουνίου, με τον οποίο ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών, σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο της ελληνικής κρίσης χρέους. Παράλληλα ανέλαβε και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.[8]
Επί των ημερών του ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και υπήρξε η συμφωνία της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 21ης Ιουλίου για τη μείωση του ελληνικού χρέους. Στο επόμενο διάστημα ο Ευάγγελος Βενιζέλος δέχτηκε έντονη κριτική για τη διμερή συμφωνία με τη Φινλανδία, με την οποία της εξασφαλίζονταν εγγυήσεις για συμμετοχή της στο νέο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας. [9][10][11] Η συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών προκάλεσε άμεσα αντιδράσεις άλλων χωρών της Ευρωζώνης, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και η Σλοβακία, που απαίτησαν αντίστοιχες συμφωνίες, άλλα και τηςΓερμανίας, που παρενέβη για να θέσει άκυρη τη συμφωνία Ελλάδας-Φινλανδίας.[12][13]
Στα τέλη Αυγούστου ανακοινώθηκαν μεγάλες αποκλίσεις της ελληνικής οικονομίας από τους στόχους.[14][15] Στο ίδιο διάστημα οι διαπραγματεύσεις του υπουργού με το κλιμάκιο της τρόικα των δανειστών της Ελλάδας κατέληξε σε αδιέξοδο.[16] Με την αποχώρησή της η τρόικα έστειλε μήνυμα για λήψη νέων μέτρων [17] Αμέσως μετά ο υπουργός ανακοίνωσε νέα έκτακτα συμπληρωματικά μέτρα οικονομικού χαρακτήρα. Λίγο αργότερα ανακοίνωσε την θέσπιση ενός νέου φόρου στα ακίνητα που η είσπραξή του θα γίνει μέσω του λογαριασμού τηςΔΕΗ. Η απόφαση αυτή ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις προ δύο μηνών δηλώσεις του όπου ανέφερε: «δεν είναι ο λογαριασμός της ΔΕΗ ο μοχλός για να εισπράττεις τέλη ή φόρους»[18][19]
Ακολούθησε η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για το νέο βαθμολόγιο-μισθολόγιο του δημοσίου, τις μειώσεις σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, τις μειώσεις στο εφάπαξ, τη νέα φορολογική κλίμακα και τις αλλαγές στα εργασιακά. Στις 27 Οκτωβρίου 2011 υπήρξε συμφωνία της συνόδου κορυφής της ΕΕ για «κούρεμα» του ελληνικού χρέους έως 50%, που χαιρετίστηκε θετικά από την Κυβέρνηση. Λίγες μέρες μετά και ενώ η χώρα βρισκόταν σε κλίμα κοινωνικής έντασης ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την απόφασή του για διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Ο Βενιζέλος δε διαφώνησε με αυτή την πρόταση και την υπερασπίστηκε σε τηλεοπτική του εμφάνιση.[20] Τρεις μέρες μετά και αφού είχε προηγηθεί η από κοινού ανακοίνωση της Άνγκελα Μέρκελ και ΤΟΥ Νικολά Σαρκοζί πως από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα κριθεί στην ουσία η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη άλλα και πως παγώνει η εκταμίευση της έκτης δόσης του παλαιότερου πακέτου διάσωσης μέχρι τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, τάχθηκε κατά του δημοψηφίσματος.[21]
Στη νέα Κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ του Λουκά Παπαδήμου διατήρησε τη θέση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και του Υπουργού Οικονομικών. Στα τέλη Νοεμβρίου στην ετήσια αξιολόγηση της βρετανικής εφημερίδας Financial Times, ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατέλαβε την τελευταία θέση μεταξύ των υπουργών οικονομικών της ΕΕ.[22][23] Στην εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στις 12 Μαρτίου του 2012 ανακηρύχθηκε ως ο μοναδικός υποψήφιος για το αξίωμα του προέδρου το κόμματος, καθώς ήταν ο μοναδικός ο οποίος κατάφερε να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών βάσει καταστατικού.
  • Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας
Ο Αντώνης Σαμαράς (γεννημένος στις 23 Μαΐου 1951 στην Αθήνα) είναι Έλληνας πολιτικός, βουλευτής Μεσσηνίας και πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας από το Νοέμβριο του 2009. Στη δεκαετία του 1990 ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη και ήταν αρχηγός της μέχρι τη διάλυση του κόμματος, το 2004[1].
Έχει διατελέσει Υπουργός Οικονομικών από τις 2 Ιουλίου 1989 έως τις 12 Οκτωβρίου 1989, Υπουργός Εξωτερικών για δύο θητείες από τις 23 Νοεμβρίου 1989 έως 16 Φεβρουαρίου 1990 και από τις 11 Απριλίου 1990 έως τις 14 Απριλίου 1992 και Υπουργός Πολιτισμούαπό τις 8 Ιανουαρίου 2009 έως τις 7 Οκτωβρίου 2009 σε κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν επίσης ευρωβουλευτής το διάστημα 2004-2007.

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη

Βιογραφικά στοιχεία [Επεξεργασία]

Είναι γιος του καρδιολόγου Κωνσταντίνου Σαμαρά[2] και της Ελένης Ζάννα, εγγονός του παλιού βουλευτή Θεσσαλονίκης Αλέξανδρου Ζάννα και ανιψιός του πρώην βουλευτή Μεσσηνίας της ΕΡΕ Γεωργίου Σαμαρά. Από το γένος της μητέρας του είναι δισέγγονος της συγγραφέως Πηνελόπης Δέλτα, κόρης του Εμμανουήλ Μπενάκη.
Το 1969 αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών. Έκανε τις προπτυχιακές του σπουδές στα Οικονομικά στο Κολλέγιο Άμχερστ των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου σπούδαζε την ίδια περίοδο και ο Γιώργος Παπανδρέου με τον οποίο ήταν και συγκάτοικοι.[2] Παράλληλα με τις σπουδές εργαζόταν σε Ελληνοαμερικάνικο εστιατόριο.[3] Έκανε μεταπτυχιακό Διοίκησης Επιχειρήσεων (ΜΒΑ) στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.
Στις 20 Μαϊου 1990 παντρεύτηκε την Γεωργία Κρητικού, με την οποία έχει αποκτήσει δύο παιδιά.[4]. Είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών.

Πολιτική πορεία [Επεξεργασία]

1977 - 1993 [Επεξεργασία]

Υπήρξε ενεργό μέλος της ΟΝΝΕΔ και εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας με τη Νέα Δημοκρατία (ΝΔ) στις 1977 σε ηλικία 26 ετών, ο νεότερος βουλευτής στην ιστορία τουΕλληνικού Κοινοβουλίου.[5] Τον Ιούλιο 1989 ορίστηκε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τον Συνασπισμό υπό τον πρωθυπουργό Τζανή Τζαννετάκη. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην Οικουμενική Κυβέρνηση ΝΔΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού υπό τον πρωθυπουργό Ξενοφώντα Ζολώτα. Μετά τις επόμενες εκλογές τον Απρίλιο του 1990, όταν η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να κερδίσει αυτοδυναμία στο Κοινοβούλιο [σ 1][6], θήτευσε πάλι ως υπουργός Εξωτερικών. Την περίοδο αυτή χειρίστηκε δύο μείζονα θέματα: το Ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και τις σχέσεις με τη γειτονική Αλβανία.
Στις 13 Απριλίου 1992 συγκλήθηκε το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών για το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου, μετά τη σύνοδο, ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανακοίνωσε την αποπομπή του Α. Σαμαρά από την κυβέρνηση και ακολούθως ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών, καθώς ο υπουργός είχε προηγουμένως διαφοροποιηθεί από την κυβερνητική γραμμή παρουσιάζοντας στη σύσκεψη σημείωμα με επτά σημεία δράσης, τα οποία προκάλεσαν την αντίδραση Προέδρου τη Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού.[7] Στο διάστημα από το 1992 έως το τέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη διατήρησε τις απόψεις του επί της εξωτερικής πολιτικής. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα και αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία.

1993 - 2000 [Επεξεργασία]

Στις 30 Ιουνίου 1993 ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη (ΠολΑν) συγκεντρώνοντας στελέχη όπως ο Νικήτας Κακλαμάνης, ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Άκης Γεροντόπουλος, ο Στέφανος Γιώτας, ο Στάθης Παναγούλης, ο Δημήτρης Σταμάτης (Θεσσαλονίκης), ο Δημήτρης Σταμάτης (Αιτωλοακαρνανίας), ο Στέφανος Στεφανόπουλος, ο Μανώλης Καλαμίδας και άλλοι. Από τη συνολική του πορεία το κόμμα χαρακτηρίστηκε προσωποπαγές[8] (καθώς συνδέθηκε αδιάσπαστα με το όνομα του ιδρυτή του, που αποτέλεσε το κυρίως προβεβλημένο στέλεχος του και συνεκτικό παράγοντα των μελών του) και μονοθεματικό[9] (καθώς η απήχησή του ήταν σε ευθεία συνάρτηση της έξαρσης του «μακεδονικού»), κινούμενο δεξιότερα της ΝΔ, με έμφαση στα εθνικά θέματα και πατριωτική ρητορική.[10][11] Στα αξιοσημείωτα πρέπει να αναφερθεί ότι εμπνευστής του ονόματος "Πολιτική Άνοιξη" ηταν ο Οδυσσέας Ελύτης[12][13][14].
Στις αρχές Σεπτεμβρίου 1993 δύο βουλευτές της ΝΔ προσχώρησαν στην Πολιτική Άνοιξη διατηρώντας τη βουλευτική τους έδρα ως ανεξάρτητοι· πρώτα ο Στέφανος Β. Στεφανόπουλος, βουλευτής Ηλείας, και μετά ο Γιώργος Συμπιλίδης, βουλευτής Κιλκίς. Έτσι, η Νέα Δημοκρατία απώλεσε τη δεδηλωμένη, έχοντας μόνο 150 έδρες στην κοινοβουλευτική της ομάδα. ΟΚωνσταντίνος Μητσοτάκης αναγκάστηκε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για τον Οκτώβριο του 1993.
  • Στις εκλογές του 1993 η Πολιτική Άνοιξη συγκέντρωσε 4,88% και εξέλεξε 10 βουλευτές. Στις 20 Απριλίου 1994 στην ΚΟ της Πολιτικής Άνοιξης προσχώρησε και ο βουλευτής Σερρών Χρήστος Καλαϊτζίδης, που είχε εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, αυξάνοντας σε 11 τους βουλευτές του κόμματος.[15]
  • Στις ευρωεκλογές του 1994 έλαβε 8,7% των ψήφων και δύο έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο.
  • Στις εκλογές του 1996 έλαβε 2,94% των ψήφων και έμεινε εκτός κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
  • Στις ευρωεκλογές του 1999 έλαβε 2,3% των ψήφων και δεν μπόρεσε να επανεκλέξει ευρωβουλευτή.
Την άνοιξη του 1995, με τη λήξη της δεύτερης προεδρικής θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, επίκειτο νέα εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Για να εκλέξει πρόεδρο και να αποφύγει τις εκλογές διατηρώντας την κυβέρνησή του, η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου χρειαζόταν τουλάχιστον 180 ψήφους από τους 300 της Βουλής. Ο τότε πρωθυπουργός ήρθε τελικά σε συμφωνία με την Πολιτική Άνοιξη με στόχο να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο πρώην υπουργός Κωστής Στεφανόπουλος, στηριζόμενος με το συνδυασμό των ψήφων του ΠΑΣΟΚ και της Πολιτικής Άνοιξης, όπως και έγινε. Αυτό έφερε σε δύσκολη θέση τη Νέα Δημοκρατία, που τελούσε υπό την προεδρία του Μιλτιάδη Έβερτ, η οποία αποζητούσε να διεξαχθούν εκλογές με σκοπό την εκμετάλλευση της ραγδαίας πτώσης της δημοτικότητας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ώστε να κερδίσει τις εκλογές η ΝΔ. Ο Μ. Έβερτ και πολλά στελέχη της ΝΔ επιτέθηκαν με βαρύτατες εκφράσεις κατά του Σαμαρά μετά την εκλογή Στεφανόπουλου.[16][17]

2000 - 2009 [Επεξεργασία]

Στις εκλογές του 2000 η Πολιτική Άνοιξη δεν συμμετείχε και ο Αντώνης Σαμαράς υποστήριξε δημόσια τη Νέα Δημοκρατία, παρότι πολλά στελέχη του κόμματός του είχαν ταχθεί υπέρ του ΠΑΣΟΚ.[18] Πριν από τις εκλογές του 2004, ο Α. Σαμαράς εντάχτηκε και πάλι στη Νέα Δημοκρατία και συμμετείχε στο ψηφοδέλτιό της στις ευρωεκλογές Ιουνίου 2004, στις οποίες εξελέγη ευρωβουλευτής. Τη θέση αυτή κατείχε μέχρι το 2007 που έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας υπό τη Νέα Δημοκρατία. Με τον ανασχηματισμό της 7ης Ιανουαρίου 2009, τοποθετήθηκε στη θέση του Υπουργού Πολιτισμού, θέση που κράτησε μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 2009.[19].
Μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2009 ο Κώστας Καραμανλής ξεκίνησε διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού του κόμματος. Μετά από διαβουλεύσεις, για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμματος η εκλογή θα γινόταν με ανοικτή διαδικασία από τα μέλη του, πράγμα που είχε εισηγηθεί από το 2000 η Ντόρα Μπακογιάννη.[20][21] Στις 15 Οκτωβρίου 2009, ο Α. Σαμαράς ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και εξελέγη πρόεδρος στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 29 Νοεμβρίου 2009, με ποσοστό 50,06% έναντι 39,72% της Ντόρας Μπακογιάννη και 10,22% του Παναγιώτη Ψωμιάδη.

Συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου [Επεξεργασία]

Τον Νοέμβριο του 2011 υπό το βάρος δυσμενών εξελίξεων και τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, ο Αντώνης Σαμαράς για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης αποδέχθηκε ως αναπόφευκτη τη δανειακή σύμβαση και συμφώνησε στο σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, εγκαταλείποντας τη μέχρι τότε αντιπολιτευτική τακτική του, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση.[22][23]
Κατόπιν ολιγοήμερων διαβουλεύσεων μεταξύ του τότε πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, του Αντώνη Σαμαρά και του προέδρου του Λα.Ο.Σ., Γιώργου Καρατζαφέρη, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος επί πρωθυπουργίας Σημίτη και πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Λουκάς Παπαδήμος, έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και ορκίστηκε πρωθυπουργός.[24] Παρά την πίεση της κοινής γνώμης και τις διεθνείς πιέσεις για συνεργασία, οι διαπραγματεύσεις πολλές φορές κινδύνευσαν με αποτυχία λόγω της απροθυμίας και των παλινωδιών των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων.[25] Τελικά, συμφωνήθηκε η νέα Κυβέρνηση (την οποία ο Σαμαράς χαρακτήριζε ως μεταβατική), αφού εξασφάλιζε τη συνέχιση του δανεισμού της χώρας, με την αποδέσμευση της 6ης δόσης, την επιτυχία της ανταλλαγής των κρατικών ομολόγων (PSI+) και τη χορήγηση του δανείου της συμφωνημένης νέας σύμβασης, να οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές, στις 19 Φεβρουαρίου 2012. Η διεξαγωγή, τελικά, των εκλογών αναβλήθηκε επ' αόριστον, λόγω των διαπραγματεύσεων του PSI.
Παρά τη στήριξη της νέας κυβέρνησης από τη ΝΔ, τόσο με την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από τους βουλευτές της όσο και με τη συμμετοχή κορυφαίων στελεχών της (όπως οι δύο Αντιπρόεδροι του κόμματος Δήμας και Αβραμόπουλος) σε αυτήν, ο Α. Σαμαράς επέμεινε να αρνείται τον όρο «συγκυβέρνηση».[26] Δεν επέτρεψε τη συμμετοχή βουλευτών της ΝΔ στη νέα κυβέρνηση και υποχρέωσε τον Δημήτρη Αβραμόπουλο να παραιτηθεί από τη βουλευτική του έδρα προκειμένου να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και ο ίδιος παρέμεινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.[27][28]

Αντιπολιτευτική δράση [Επεξεργασία]

Αντιμνημονιακή πολιτική και κριτική [Επεξεργασία]

Τον Μάιο του 2010, μετά την όξυνση της δημοσιονομικής κρίσης της χώρας και τη σύναψη της δανειακής σύμβασης με την τρόικα, ήρθε προς ψήφιση στη Βουλή το νομοσχέδιο με τίτλο"Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη−μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ)"[29] (που έγινε γνωστό ως «Μνημόνιο»), το οποίο ο Σαμαράς απέρριψε, επιβάλλοντας γραμμή "κομματικής πειθαρχίας".[30] Μετά την ψηφοφορία η Ντόρα Μπακογιάννη διαγράφηκε από την Νέα Δημοκρατία ύστερα από απόφαση του Αντώνη Σαμαρά, λόγω της επιλογής της να υπερψηφίσει την νομοθετική διάταξη.[31]
Στο επόμενο διάστημα η ΝΔ υπό την ηγεσία του Α. Σαμαρά ακολούθησε αντιπολιτευτική και αντιμνημονιακή τακτική, βασισμένη στο αίτημα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και της υιοθέτησης νέου μίγματος πολιτικής, προς την κατεύθυνση της λήψης αναπτυξιακών μέτρων και τόνωσης της αγοράς, η οποία όμως χαρακτηρίστηκε από μεγάλη μερίδα πολιτικών αναλυτών και δημοσιογράφων ως αδύνατη και ουτοπική.[32][33]
Προκειμένου να συνεχισθεί η χορήγηση του δανείου, οι Ευρωπαίοι εταίροι απαίτησαν την παροχή ενυπόγραφων συγκαταθέσεων για τη δανειακή σύμβαση από τους πολιτικούς αρχηγούς που στήριζαν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ωστόσο, ο Αντώνης Σαμαράς αρχικά αρνήθηκε, θεωρώντας προσβλητική την αξίωση ενυπόγραφης δέσμευσης.[34] Τελικά υπαναχώρησε, και απέστειλε επιστολή προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ με την οποία παρείχε τις απαιτούμενες δεσμεύσεις για επίτευξη των στόχων του προγράμματος στήριξης. [35][36]Το επόμενο διάστημα ο Αντώνης Σαμαράς δέχθηκε έντονη κριτική από πολλές πλευρές του κόμματος για την απόφαση του να συναινέσει.[37]
Ο Α. Σαμαράς υπερασπίζεται ως και το 2012 την επιλογή της αντίθεσής του στο «Μνημόνιο 1», παρότι στελέχη του κόμματός του τον επικρίνουν τόσο για την επιλογή στήριξης της Κυβέρνησης Παπαδήμου, όσο και για την πρόθεσή του να υποστηρίξει το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων (PSI), τη νέα δανειακή σύμβαση και τα μέτρα που τη συνοδεύουν. [38] [39]
Υπολογίζοντας ως απειλή τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, στις 11 Φεβρουαρίου του 2012 ζήτησε κομματική πειθαρχία από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. στην υπερψήφιση των μέτρων του «Μνημονίου 2» ώστε να εξακολουθήσει η χρηματοδότηση της Ελλάδας από νέα δανειακή σύμβαση [40] [41] , εγκαταλείποντας έτσι την αντιμνημονιακή του πολιτική. Κατά την ψήφιση, 20 από τους συνολικά 83 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας καταψήφισαν το «Μνημόνιο 2», ένας απείχε [42] και οι 21 συνολικά διαγράφηκαν από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. [43]

Κριτική [Επεξεργασία]

Αλβανικό ζήτημα [Επεξεργασία]

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπουργός εξωτερικών το 1993 δέχθηκε έντονες κατηγορίες για τα μαζικά κύματα μεταναστεύσεων από την Αλβανία. Ο ίδιος έχει αρνηθεί τα όσα του προσάπτονται υποστηρίζοντας ότι η πτώση του καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα ήταν το γεγονός που σημάδεψε την Αλβανία και οδήγησε πολλούς κατοίκους της να προσφύγουν σε γειτονικές χώρες όπως η Ελλάδα.[εκκρεμεί παραπομπή] Σήμερα ο Σαμαράς διατηρεί σκληρή γραμμή στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης[44], παρόλα αυτά τα γεγονότα του 1993 και οι χειρισμοί τους έχουν χρησιμοποιηθεί, και χρόνια μετά, ως σημείο πίεσης και κριτικής[45].

Το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων [Επεξεργασία]

Η ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης μετά την αποπομπή του Α. Σαμαρά από τη ΝΔ προξένησε αντιδράσεις στις τάξεις των οπαδών της ΝΔ, οι οποίοι για πολλά χρόνια του απέδιδαν τον χαρακτηρισμό του «αποστάτη» και έχει γίνει έκτοτε αντικείμενο πολλών συζητήσεων.[46] Ο Κ. Μητσοτάκης έκανε λόγο για «διαπλεκόμενα οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα» που οδήγησαν στην ανατροπή της κυβέρνησής του, ως όργανο των οποίων κατηγόρησε τον Αντώνη Σαμαρά.[47][48] Ο Αντώνης Σαμαράς έχει επανειλημμένως απορρίψει τις κατηγορίες υποστηρίζοντας πως έπραξε κατ' αυτόν τον τρόπο για λόγους αρχής, συνδέοντας τον Κ. Μητσοτάκη με υποχωρητικότητα στο «Μακεδονικό», θέση που έχει διατυπωθεί και δημοσιευτεί και από τρίτους, για διαφορετικούς από την δημόσια τοποθέτησή του, παρασκηνιακούς χειρισμούς του Κ. Μητσοτάκη, πλέον των οποίων και η αποπομπή Σαμαρά. [49] [50] Ο Α. Σαμαράς μερικά χρόνια μετά εμφάνισε, σε τηλεοπτική συνέντευξή του, επιστολή που του είχε αποστείλει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την οποία επικαλείται σύμπλευση απόψεων των δύο ανδρών για το θέμα.[εκκρεμεί παραπομπή]

Σημερινές θέσεις [Επεξεργασία]

Ο Αντώνης Σαμαράς υπερασπίζεται τους χειρισμούς του 1993 για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ, ωστόσο φαίνεται έμμεσα πλέον να αποδέχεται τη λεγόμενη «κόκκινη γραμμή»[σ 2]της εξωτερικής πολιτικής για το θέμα. Ο Α. Σαμαράς το 1993 απέρριπτε τη σύνθετη ονομασία, ωστόσο σήμερα δεν έχει ταχθεί δημοσίως κατά της συγκεκριμένης θέσης η οποία απετέλεσε τον πυρήνα της πολιτικής που ακολούθησε η χώρα επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή.[51]

Σκανδαλολογία [Επεξεργασία]

Χωρίς να έχει αποδειχθεί για κανέναν Έλληνα πολιτικό η ενδεχόμενη εμπλοκή του με το Σκάνδαλο Siemens[52], έγινε προσπάθεια σύνδεσης του Α. Σαμαρά για έμμεση συμμετοχή του σε αυτό, με αφορμή ηλεκτρονική αλληλογραφία που του είχε αποσταλεί από συγγενή εξ' αγχιστείας, μέσω της οποίας του ζητήθηκε να μεσολαβήσει υπέρ του αποστολέα στον Μιχάλη Χριστοφοράκο, τον τότε διευθύνοντα σύμβουλο της θυγατρικής της Siemens στην Ελλάδα[53][54][55][56]. Για το συγκεκριμένο θέμα άφησε αιχμές ο πρόεδρος του ΛΑΟΣΓιώργος Καρατζαφέρης, κάνοντας λόγο για τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ Α Σαμαρά και Μ. Χριστοφοράκου.[57]

Κυβέρνηση Παπαδήμου και αντιπολίτευση [Επεξεργασία]

Το γεγονός ότι ο Αντώνης Σαμαράς παρέμεινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρότι έδωσε προσωπικά ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου και η Νέα Δημοκρατία τη στήριξε και συμμετείχε διά στελεχών της σε αυτήν, έγινε αφορμή κριτικής καθώς θεωρήθηκε πολιτειακό παράδοξο.[58]
  • Αλέκα Παπαρήγα, γενική γραμματέας ΚΚΕ

Η Αλέκα (Αλεξάνδρα) Παπαρήγα είναι Ελληνίδα πολιτικός, γενική γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1991. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα επικεφαλής πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα.[1] Μιλάει αγγλικά και ρωσικά και έχει συγγράψει βιβλίο για τη χειραφέτηση και την απελευθέρωση της γυναίκας. Παντρεύτηκε το δημοσιογράφο Αθανάσιο Παπαρήγα, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, τη Βασιλεία. Ο σύζυγός της απεβίωσε στις 11 Οκτωβρίου του 2002, έπειτα από το βαρύτατο τραυματισμό του σε τροχαίο δυστύχημα. [2] Επανεξελέγη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ το Φεβρουάριο του 2009. 

Πρώτα χρόνια [Επεξεργασία]

Η Παπαρήγα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Γονείς της ήταν ο Νίκος και η Κική Δρόσου, οι οποίοι ήταν αντιστασιακοί μαχητές και μέλη του KKE, με καταγωγή από την Κεφαλλονιά. Σπούδασε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν εργάστηκε ως υπάλληλος σε επιχειρήσεις και ως εκπαιδευτικός. Το 1961 συμμετείχε στο Κίνημα Ειρήνης. Ήταν μέλος του γραφείου οργάνωσης της νεολαίας της Ε.Δ.Α. και μέλος της τριμερούς γραμματείας του γραφείου σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Το 1968, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, οργανώθηκε στο Κ.Κ.Ε. και δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα των οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων. Συνελήφθη από τη χούντα των συνταγματαρχών και κρατήθηκε επί 4 μήνες. Το 1974 έγινε μέλος του γραφείου της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθηνών και ασχολήθηκε με το γυναικείο κίνημα. Υπήρξε μεταξύ των ιδρυτικών μελών της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας και συμμετείχε στη διοργάνωση εκδηλώσεων για το Διεθνές Έτος της Γυναίκας. Το 1978 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και το 1986 μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Στις 27 Φεβρουαρίου 1991 εξελέγη γενική γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, θέση στην οποία επανεξελέγη και από το επόμενο συνέδριο του κόμματος στις 26 Μαΐου 1996. Στο συνέδριο του 2009 που ολοκληρώθηκε στις 22 Φεβρουαρίου, εξελέγη για άλλη μια φορά γραμματέας του κόμματος. [3] Ήταν η πρώτη γυναίκα γενική γραμματέας του Κ.Κ.Ε. και η πρώτη γυναίκα αρχηγός κόμματος στην Ελλάδα. Εκλέγεται βουλευτής Β΄ Αθηνών με το Κ.Κ.Ε. από τις εκλογές του 1993 μέχρι σήμερα.
  • Γεώργιος Καρατζαφέρης, πρόεδρος ΛΑΟΣ
Ο Γεώργιος Καρατζαφέρης (του Ιωάννου) είναι Έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός, ιδρυτής και πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑ.Ο.Σ.). Ήταν από το 2004 μέχρι το 2009 Αντιπρόεδρος του κόμματος IND/DEM (Independence and Democracy) τουΕυρωπαϊκού Κοινοβουλίου .

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη

Βιογραφικό [Επεξεργασία]

Γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1947 (64 ετών) στην Αθήνα (Αμφιθέα) και κατάγεται από την ορεινή Αρκαδία,(Ποταμιά Φαλαισίας). Το 1959 εισάγεται στη Βαρβάκειο Σχολή. Δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Βαρβάκειο σχολή καθότι διεγράφη πριν το τέλος της εξαταξίου (τότε) φοιτήσεως στο γυμνάσιο[εκκρεμεί παραπομπή]. Σε ηλικία 15 ετών έγινε ραδιοφωνικός παραγωγός[εκκρεμεί παραπομπή] και το 1971 παρακολουθεί μαθήματα τηλεόρασης στο C.F.C.F. στο Μόντρεαλ του Καναδά. Το 1977 ίδρυσε την Εταιρία Ενημέρωσης και Δημοσίων Σχέσεων R.TV.P.R ΑΕ και το 1983 δημιούργησε τη βιντεοεφημερίδα «TV Press». To 1990 ίδρυσε τον ραδιοφωνικό σταθμό RadioCity και τον τηλεοπτικό ΤeleCity (αργότερα Τηλεάστυ).
Το 1983 του προσφέρθηκε υποτροφία από το Ίδρυμα Αντενάουερ (Adenauer) και το 1994 πήρε πτυχίο δημοσιογραφίας από το London School of Journalism. Το 2000 ίδρυσε την εβδομαδιαία εφημερίδα «Α1» και το 2005 την Ακαδημία Σπουδών Επικοινωνίας. Έχει εργαστεί ως συντάκτης στις εφημερίδες «Έθνος», «Εμπρός», «Εθνικός Κήρυκας» και «Νέα Πορεία» (Επίσημο Όργανο της ΝΔ), και ως αρθρογράφος-πολιτικός σχολιαστής στις εφημερίδες «Ελεύθερος», «Απογευματινή» και «Ελεύθερος Τύπος».
Είναι αδερφός του δημοσιογράφου και παρουσιαστή Σπύρου Καρατζαφέρη.

Πολιτική δραστηριότητα [Επεξεργασία]

Στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993 εξελέγη βουλευτής Β΄ Αθηνών με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας συγκεντρώνοντας 109.971 σταυρούς.[1] Με το ίδιο κόμμα επανεξελέγη το 1996 και το 2000. Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στη Βουλή με τη ΝΔ ήταν αιρετό μέλος σε όλα τα όργανα του κόμματος και επίσης υπήρξε πρόεδρος της Ομάδας Κοινοβουλευτικού Ελέγχου (ΟΚΕ) Δημόσιας Τάξης, Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (1993-2000), μέλος των Επιτροπών Δημόσιας Διοίκησης και Εξωτερικών (1993-2004), μέλος της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας του Απορρήτου των Επικοινωνιών, αντιπρόεδρος της Ομάδας Ελληνοϊσπανικής Φιλίας (1999).
Το 2000 ήλθε σε ρήξη με τη Νέα Δημοκρατία και ο πρόεδρος της, Κώστας Καραμανλής, τον διέγραψε τον Μάιο από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Αιτία ήταν οι δηλώσεις του ότι ο πρόεδρος του κόμματος βασιζόταν υπερβολικά στις απόψεις του τότε γραμματέα Άρη Σπηλιωτόπουλου τον οποίο αποκάλεσε "Σαλώμη". Λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, ο Καρατζαφέρης ίδρυσε το πολιτικό κόμμα Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός.
Στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση του 2002 διεκδίκησε την υπερνομαρχία Αθηνών (επικεφαλής του συνδυασμού «Με Καθαρή Καρδιά»), όπου και έλαβε το 14% των ψήφων και εξελέγη νομαρχιακός σύμβουλος. Στις εκλογές εκείνες υπάρχουν ενδείξεις ότι είχε την υποστήριξη του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ο οποίος όταν ρωτήθηκε, είπε ότι όσοι ψηφίζουν Καρατζαφέρη δεν είναι ακροδεξιοί, αλλά καλοί Χριστιανοί, που αντιδρούν στον Τζαννετάκο (τον τότε υποψήφιο της ΝΔ).[2] [3]

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [Επεξεργασία]

Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 ο ΛΑ.Ο.Σ. απέτυχε οριακά να εισέλθει στη Βουλή, αλλά τρεις μήνες αργότερα στις εκλογές για την ανάδειξη βουλευτών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συγκέντρωσε 4,2% των ψήφων και εξέλεξε τον πρόεδρό του, ευρωβουλευτή, ο οποίος ανέλαβε και αντιπρόεδρος του κόμματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημοκρατία και Ανεξαρτησία (IND/DEM). Είναι, επίσης, αντιπρόεδρος στη Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή ΕΕ - Σκοπίων, μέλος στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων, στη Μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή ΕΕ-Βουλγαρίας, στην Αντιπροσωπεία για τις σχέσεις με το Mercosur και στην Αντιπροσωπεία της Ευρωμεσογειακής Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, καθώς και αναπληρωτής στην Προσωρινή Επιτροπή για την εικαζόμενη χρήση ευρωπαϊκών κρατών από τη CIA για τη μεταφορά και την παράνομη κράτηση ατόμων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από τον πρώτο κιόλας χρόνο κατέχει το ρεκόρ επερωτήσεων στο σύνολο των μελών του Ευρωκοινοβουλίου (με πάνω από 523) και ότι επελέγη στους τέσσερις καλύτερους ρήτορες της Ευρωβουλής από την εδρεύουσα στη Γενεύη ΜΚΟ, European League (European League of Geneva). Η ίδια ΜΚΟ τον επέλεξε στη λίστα των καλύτερων ευρωβουλευτών από κάθε χώρα για το 2006. Η λίστα αυτή σχηματίζεται με κριτήρια τη συνολική ενεργητικότητα του κάθε ευρωβουλευτή, τη συνεισφορά του σε θέματα που αφορούν στη χώρα του, όσο και την αφοσίωσή του στην εγκαθίδρυση της ειρήνης, της δημοκρατίας, της κατανόησης και της συνεργασίας στην Ευρώπη.[4]

Δημοτικές εκλογές [Επεξεργασία]

Στις δημοτικές εκλογές του 2006 και σε μια προσπάθεια να δώσει αυξημένη προσοχή στη Θεσσαλονίκη εν όψει και των εξελίξεων στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, διεκδίκησε τον Δήμο της Θεσσαλονίκης και απέσπασε το 7,5% των ψήφων. Ο ΛΑ.Ο.Σ. αναδείχθηκε 3ο κόμμα στη Θεσσαλονίκη.

Είσοδος στη Βουλή [Επεξεργασία]

Στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 ο Γεώργιος Καρατζαφέρης εξελέγη βουλευτής στην Α΄ Θεσσαλονίκης αυτή τη φορά ως αρχηγός του ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος μπήκε για πρώτη φορά στην ιστορία του στη Βουλή, κερδίζοντας 3,8% και 10 έδρες.
Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 εκλέχτηκε βουλευτής Β΄ Αθήνας και ο ΛΑ.Ο.Σ μπήκε στη βουλή με ποσοστό 5,63% και 15 έδρες.

Η σχέση με την άκρα Δεξιά [Επεξεργασία]

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης από αρκετούς θεωρείται ότι ανήκει στον ακροδεξιό χώρο. Το 1974 εξέδιδε τη φιλοβασιλική εφημερίδα «Το Στέμμα της Δημοκρατίας».[5] Το 1998 ο Γ. Καρατζαφέρης χαρακτήρισε τη νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή «συμπλήρωμα της Νέας Δημοκρατίας» επειδή κατά τη γνώμη του «είχε πρωταγωνιστές του αγώνα».[6] Κατά καιρούς στα ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ έχουν συμμετάσχει ο Κωνσταντίνος Πλεύρης και πρώην μέλη της Χρυσής Αυγής.[7] Όταν αποκαλύφθηκε η συμμετοχή στελεχών της Χρυσής Αυγής στο ψηφοδέλτιο του ΛΑ.Ο.Σ., ο Γ. Καρατζαφέρης δήλωσε ότι συμμετείχαν επίσης δύο Εβραίοι, ένας τσιγγάνος και δύο ομοφυλόφιλοι. Η Χρυσή Αυγή, μέσω του Νικόλαου Μιχαλολιάκου, δήλωσε ότι θίγεται ηθικά από τη δήλωση αυτή και απέσυρε την υποστήριξή της πλην των υποψηφίων. Η συμμετοχή Εβραίων στο ψηφοδέλτιο του ΛΑ.Ο.Σ. διαψεύστηκε από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας.[8]
Η άποψή του για τους λαθρομετανάστες ως πηγή εγκληματικότητας[9] και η πρότασή του για εφαρμογή ποσοστώσεων στην είσοδο των μεταναστών, στα πρότυπα ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, έχει πολλές φορές δημιουργήσει συζητήσεις από τους πολιτικούς του αντιπάλους, καθώς έγινε αφορμή να κατηγορηθεί για ρατσισμό και ξενοφοβία. Συχνά έχει προβεί δημόσια σε αντισημιτικές και ρατσιστικές δηλώσεις[10].
Έχει υποστηρίξει, υπό μορφήν μομφής, ότι κάποιοι Έλληνες πολιτικοί, όπως ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Μιλτιάδης Έβερτ, για αδιευκρίνιστους λόγους, έκρυψαν την εβραϊκή τους καταγωγή και κάποιοι άλλοι το ότι είναι Μασόνοι. Έχει πει χαρακτηριστικά:
«Πρώτον: Δεν είμαι Εβραίος. Ας το πει αυτό κι ο πρωθυπουργός. Δεύτερον: Δεν είμαι κομμουνιστής. Ας το πει αυτό κι ο κ. Καραμανλής. Τρίτον: Δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν μπορούν να το πούνε πολλοί» (28/5/2002, Κόρινθος, δημόσια ομιλία).
Με άλλη αφορμή από το κανάλι του:
«(Ολα) συμβαίνουν εις εφαρμογήν των Πρωτοκόλλων της Σιών. Εις εφαρμογήν της Νέας Τάξεως πραγμάτων. Και ποιοι εξυπηρετούνται; Από τη μια μεριά οι Εβραίοι, που είναι ο άμεσος αυτουργός κι από την άλλη ο Πάπας και το Βατικανό, που είναι ο έμμεσος αυτουργός. (...) Μπορώ να σας φέρω περισσότερα του ενός παραδείγματα συνωμοσίας του Βατικανού και των Εβραίων κατά της Ελλάδος. Οχι ένα, όχι δύο, πάρα πολλά. (...) Ο Κώστας Καραμανλής πήγε με το ίδιο αεροπλάνο, το ίδιο αυτοκίνητο στην ίδια λέσχη με τον Γιωργάκη, στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ» (24/5/2000).[11]

Μακεδονικό [Επεξεργασία]

Για το θέμα της ονομασίας της FYROM έχει εκφράσει την άποψη ότι οι ως τώρα χειρισμοί στο θέμα δεν υπήρξαν οι κατάλληλοι και πως το όνομα της Μακεδονίας δεν πρέπει να είναι διαπραγματεύσιμο.

Πολυσυλλεκτικότητα [Επεξεργασία]

Παράλληλα, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του κ. Καρατζαφέρη, παρατηρείται παρουσία στελεχών κεντροαριστερής και αριστερής πολιτικής προέλευσης σε καίρια πόστα με ιδιαίτερο παράδειγμα αυτό του καθηγητή κ. Παναγιώτη Ν. Παπαγαρυφάλλου με αξιοσημείωτη παρουσία στο ΚΚΕ.[12][13] Επίσης, σύμφωνα με δημοσκόπηση της εταιρείας Marc, το 2006 ένα ποσοστό 14% των ψηφοφόρων του ΛΑ.Ο.Σ. αυτοπροσδιοριζόταν ως αριστερής και κεντροαριστερής προέλευσης.[14]

Συγγραφικό έργο [Επεξεργασία]

  • «Το Μοντέλο της Δημοκρατίας»
  • «Η Γυναίκα Σήμερα»
  • «Η Λιάνη στηρίζει την Αλλαγή»
  • «Αγώνες και Αγωνίες της δεκαετίας 1990-2000»
  • «Βίοι Αγίων»
(http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82)
  • Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας. Εκλέχθηκε σε αυτό το αξίωμα από το 5ο Συνέδριο (7-10 Φεβρουαρίου 2008) με ποσοστό 70%, το μεγαλύτερο που έχει λάβει υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος (δεν προσμετράται η επανεκλογή του Ν. Κωνσταντόπουλου από το 2ο Συνέδριο το Μάρτιο του 1996 όπου δεν υπήρχε συνδιεκδικητής). Εκλεγμένος βουλευτής Α' Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009. Εκτός απο πρόεδρος είναι και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που γεννήθηκε μετά την μεταπολίτευση (συγκεκριμένα μόλις τέσσερις ημέρες μετά την πτώση της χούντας).

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη

Πρώτα χρόνια και κάθοδος στη πολιτική [Επεξεργασία]

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Ιουλίου του 1974 και η μητέρα του κατάγεται από την Ελευθερούπολη της Καβάλας.[1]Αποφοίτησε από το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων. Από πολύ μικρή ηλικία εντάχθηκε στο χώρο της Αριστεράς και ειδικότερα στην ΚΝΕ. Πρωτοστάτησε στις μαθητικές κινητοποιήσεις του 1990 και του 1991. Φοίτησε στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολεοδομία και τη Χωροταξία.
Ως φοιτητής ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση μέσω του σχήματος «Εγκέλαδος», το οποίο συμμετείχε στην ομοσπονδία των Εναλλακτικών Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων(πρόγονος του σημερινού ΔΑΡΑΣ). Με τα ΕΡΑΣ εκλέχθηκε στο Κ.Σ. της ΕΦΕΕ την περίοδο 1995-1997.
Την ίδια περίοδο ήταν Γραμματέας Σπουδάζουσας Αθήνας της Νεολαίας ΣΥΝ (τότε Ένωσης Αριστερών Νέων). Το 1999 εξελέγη Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης και διατήρησε τη θέση αυτή έως το 2003.
Πρωτοστάτησε στις προσπάθειες για την ίδρυση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ. Έλαβε μέρος στις διεθνείς διαδηλώσεις του κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Το Δεκέμβριο του 2004, κατά το 4ο συνέδριο του Συνασπισμού, αποχώρησε από τη Νεολαία και εξελέγη με το 42% των ψήφων των συνέδρων (πέμπτος σε σειρά) στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Συνασπισμού και εν συνεχεία στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος, όπου ανέλαβε αρμόδιος για θέματα παιδείας και νεολαίας.
Στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 εξελέγη[2] πρόεδρος του κόμματος, διαδεχόμενος τον Αλέκο Αλαβάνο που δεν επιθυμούσε να ανανεώσει τη θητεία του για αδιευκρίνιστους λόγους. Ο Τσίπρας συγκέντρωσε 840 ψήφους (70,41%) έναντι 342 ψήφων του Φώτη Κουβέλη (28,67%).Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν υποψήφιος στο Δήμο Αθηναίων στις δημοτικές εκλογές του 2006, επικεφαλής του συνδυασμού «Ανοιχτή Πόλη». Έλαβε ποσοστό 10,5% και ήλθε τρίτος πίσω από το Νικήτα Κακλαμάνη και τον Κώστα Σκανδαλίδη, ενώ ο συνδυασμός κατέλαβε συνολικά 4 έδρες στο δημοτικό συμβούλιο.

Διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ και κριτική [Επεξεργασία]

Ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορήθηκε από πολλούς για τις τακτικές και τις θέσεις του κόμματος, ενώ θεωρήθηκε από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, ότι εκφράζει λαικιστικές απόψεις. [3] Τα αποτελέσματα των πρώτων βουλευτικών εκλογών με τον Αλέξη Τσίπρα στη προεδρία θεωρήθηκαν μεγάλη αποτυχία για το κόμμα, το οποίο συγκέντρωσε μόλις 4.6% και ήταν το τελευταίο κόμμα που μπήκε στη βουλή με μόλις 13 έδρες.[4]
Τα αποτελέσματα και οι χειρισμοί του Τσίπρα οδήγησαν σε μεγάλες ανακατατάξεις. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ σημειώθηκαν πολύ μεγάλες αλλαγές εντός του κόμματος με τέσσερις βουλευτές του κόμματους να αποχωρούν από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ (ανάμεσα τους και ο Φώτης Κουβέλης[5]). Οι συγκεκριμένες κινήσεις αποτέλεσαν ιστορικό γεγονός για την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τα μέλη αυτά αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της Κ.Ο. Οι απαντήσεις του Αλέξη Τσίπρα ήταν άμεσες, χαρακτηρίζοντας τις αποχωρήσεις ως "παραδοξότητες". [6]
Από το 2010 ξέσπασε κόντρα με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος αντέδρασε στις συνεχείς κριτικές του Αλέξανδρου Τσίπρα για τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Ο Πάγκαλος τάχθηκε εναντίον επίσης εναντίον ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ και μεταξύ άλλων ανέφερε ότι ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του είναι καταδικασμένοι να έχουν ποσοστό της τάξεως του 3%.[7]
  • Ντόρα Μπακογιάννη, πρόεδρος Δημοκρατικής Συμμαχίας
Η Ντόρα (Θεοδώρα) Μπακογιάννη είναι Ελληνίδα πολιτικός.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Μαίου 1954. Είναι κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και της Μαρίκας Γιαννούκου, αδελφή του βουλευτήΚυριάκου Μητσοτάκη και μητέρα του πολιτικού Κωνσταντίνου Μπακογιάννη. Αφού αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και συνέχισε τις σπουδές της στη Νομική Σχολή τουΠανεπιστημίου Αθηνών.
Κατοικεί στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν παντρεμένη με τον Παύλο Μπακογιάννη, βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας που δολοφονήθηκε από την 17 Νοέμβρη, ενώ σήμερα είναι παντρεμένη με τον ναυλομεσίτη και αθλητικό παράγοντα, Ισίδωρο Κούβελο. Από τον πρώτο γάμο απέκτησε δύο παιδιά, τον Κώστα (ο οποίος εκλέχτηκε το 2010 Δήμαρχος Καρπενησίου) και την Αλεξία. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη

Πολιτική σταδιοδρομία [Επεξεργασία]

Από το 1984 ως το 1989 ήταν υπεύθυνη του Πολιτικού Γραφείου του τότε Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το1989 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στο ελληνικό κοινοβούλιο στη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας. Διετέλεσε υφυπουργός στον πρωθυπουργό στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού το 1992. Στις εκλογές του 1996 έβαλε υποψηφιότητα στην Α' εκλογική περιφέρεια Αθηνών, όπου και εξελέγη. Επανεξελέγη στην Α' Αθηνών στις εκλογές του 2000. Το1994 εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας και αργότερα ορίστηκε υπεύθυνη του τομέα Ανάπτυξης και του τομέα Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας. Στις 20 Οκτωβρίου του 2002 εξελέγη Δήμαρχος Αθηναίων. Ήταν η πρώτη γυναίκα δήμαρχος της πόλης και έλαβε ποσοστό 60,6%. Τον Δεκέμβριο του 2005 αναδείχθηκε νικήτρια στην ψηφοφορία για την εκλογή του «Παγκόσμιου Δημάρχου 2005», πρωτοβουλία του νεοσύστατου ιδιωτικού ιδρύματος Σίτι Μέγερς Φαουντέισιον[1]. Αποχώρησε πρόωρα από τη δημαρχία τον Φεβρουάριο του 2006, για να αναλάβει το Υπουργείο Εξωτερικών, θέση την οποία συνέχισε να κατέχει και στην κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του 2007. Τον Ιούνιο 2008 η Ντόρα Μπακογιάννη εξελέγη στη Γαλλική Ακαδημία Ανθρωπιστικών και Πολιτικών Επιστημών ως ξένος εταίρος.
Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 εξελέγη, πρώτη σε ψήφους, βουλευτής στην Α΄Αθηνών.
Ήταν μία από τους τρεις υποψηφίους στις εκλογές της 29ης Νοεμβρίου 2009 για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, μετά από την ανακοίνωση της παραίτησης του τότε αρχηγού του κόμματος, Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή, υπό το βάρος της εκλογικής ήττας της ΝΔ στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009.
Την 6η Μαΐου 2010[σ 1], έπειτα από κρίσιμη συζήτηση και ψηφοφορία στη Βουλή επί σχετικού νομοσχεδίου για τα μέτρα του ΔΝΤ, το οποίο υπερψήφισε πράττοντας αντίθετα στην κομματική γραμμή της Νέας Δημοκρατίας, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, με επιστολή που έστειλε στον πρόεδρο της Βουλής ανακοίνωσε ότι η κ. Μπακογιάννη τίθεται εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ.[1][2] Την ίδια ημέρα, έπειτα από συνεδρίαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Κόμματος της ΝΔ, η κ. Μπακογιάννη διαγράφηκε και από το Κόμμα της Ν.Δ. [σ 2]
Στις 11 Ιουλίου 2010 ηγήθηκε πρωτοβουλίας πολιτών και ίδρυσε τον όμιλο προβληματισμού «Forum για την Ελλάδα». Στις 21 Νοεμβρίου 2010, παρουσία 5.000 περίπου συνέδρων στο θέατρο Badminton, ίδρυσε τo κόμμα «Δημοκρατική Συμμαχία», το οποίο χαρακτηρίζεται από φιλελεύθερες θέσεις και αρχές.

Τον Μάρτιο του 1992 απονεμήθηκε στην Ντόρα Μπακογιάννη από το Διεθνές Κέντρο Γυναικών το βραβείο «International Leadership Award» και τον Ιούνιο του 1993 της απονεμήθηκε διάκριση από το 14ο Διεθνές Συμπόσιο «Fontana di Roma», ως εξέχουσα προσωπικότητα στο χώρο του Πολιτισμού.Διακρίσεις [Επεξεργασία]

Το 2003 μετά από πρόσκληση του τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι συμμετείχε μαζί με άλλες 12 επιφανείς προσωπικότητες της Ευρώπης στην Στρογγυλή Τράπεζα που υπέβαλε προτάσεις για τον κοινωνικό χαρακτήρα, την πολιτισμική ταυτότητα αλλά και το οικονομικό σχέδιο της νέας Ευρώπης.
Το Δεκέμβριο του 2005, εξελέγη «World Mayor» στον ετήσιο διεθνή διαγωνισμό που διοργανώνεται από τον οργανισμό «City Mayors» λαμβάνοντας τις περισσότερες ψήφους και θετικά σχόλια ανάμεσα σε 550 Δημάρχους από ολόκληρο τον κόσμο. Το 2008, απονεμήθηκε στην Ντόρα Μπακογιάννη από την επαρχία του Τυρόλου και την πόλη του Ίνσμπρουκ το βραβείο Maximilian Award - European Award for Regional Policy and Local Government. Το 2006, 2007 και 2008 το περιοδικό «Forbes» την περιέλαβε στη λίστα με τις 100 ισχυρότερες γυναίκες του πλανήτη. Το 2009 ανακυρήχθηκε η πρώτη αλλοδαπή γυναίκα Εταίρος της Γαλλικής Ακαδημίας Ανθρωπιστικών και Πολιτικών Επιστημών. Την ίδια χρονιά αναγορεύθηκε σε Συγκλητικό επι Τιμή απο την Ευρωπαική Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών του Σάλτσμπούργκ. Τον Απρίλιο του 2010 της απονεμήθηκε το παράσημο της Εθνικής Τάξης της Λεγεώνας της Τιμής.

Αξιοσημείωτα περιστατικά [Επεξεργασία]

Στις 13 Δεκεμβρίου 2002, δύο μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της ως Δήμαρχος Αθηναίων, έγινε απόπειρα δολοφονίας σε βάρος της από δράστη που θεωρήθηκε ψυχικά διαταραγμένος. [3][4].

Διερεύνηση για το σκάνδαλο της Siemens [Επεξεργασία]

Μέσα στο έτος 2010 έγιναν αναφορές για πιθανή συμμετοχή της Ντόρας Μπακογιάννη στο σκάνδαλο της Siemens, με τη κατηγορία ότι έλαβε κάποιες μεγάλες εκπτώσεις σε αγορές προιόντων από την εν λόγω εταιρία. Το ίδιο έτος παραπέμφθηκε στην εξεταστική επιτροπή που είχε συσταθεί απ'τη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.[5] Η ίδια δήλωσε ότι οι εν λόγω κατηγορίες είναι λασπολογίες και πως οποιοσδήποτε πολίτης θα μπορούσε να έχει τέτοιες εκπτώσεις στα συγκεκριμένα προιόντα.[6][7]
Αρκετές αναφορές έγιναν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τη διετία 2008-2010 για πιθανή συμμετοχή κι άλλων μελών της οικογενειάς Μπακογιάννη.[8][9][10]
Τον Αύγουστο του 2011 τελικώς έληξαν τα καθήκοντα της εξεταστικής επιτροπής χωρίς να παραπεμφθεί κανένα πολιτικό πρόσωπο, αφού αποσύρθηκαν οι όποιες κατηγορίες και δεν συνεχίστηκε η διερεύνηση. Η διαλεύκανση του σκανδάλου χαρακτηρίστηκε απο Μ.Μ.Ε. ως φιάσκο, ενώ τα πολιτικά κόμματα αλληλοκατηγορήθηκαν για κουκούλωμα της υπόθεσης.[11]
  • Φώτης Κουβέλης, πρόεδρος Δημοκρατικής Αριστεράς
Ο Φώτης Κουβέλης (πλήρες ονοματεπώνυμο: Φώτης - Φανούριος Κουβέλης, Βόλος 3 Σεπτεμβρίου 1948) είναι Έλληνας δικηγόρος και πολιτικόςτης Αριστεράς. Από το 2010 είναι πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη

Βιογραφικά στοιχεία [Επεξεργασία]

Γεννήθηκε στον Βόλο και σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ιδιώτευσε ως δικηγόρος και συμμετείχε στις αρχαιρεσίες του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών εκλεγόμενος από το 1975 μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Το 1987 εξελέγη πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1989. Επίσης είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων και της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων, επίτιμος μέλος της SOS Ρατσισμός ενώ την περίοδο 1991 - 1994διετέλεσε πρόεδρος του Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων.
Είναι παντρεμένος με την Φωτεινή Πάλλα και έχουν δύο παιδιά.

Πολιτική σταδιοδρομία [Επεξεργασία]

Πριν από τη στρατιωτική Χούντα ήταν μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και στη συνέχεια οργανώθηκε στο Ρήγα Φεραίο. Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού, του οποίου διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, και έπειτα συμμετείχε στην ιδρυση της ΕΑΡ, στην οποία εξελέγη μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής. Στις25 Ιουνίου 1989 εξελέγη γραμματέας της ΕΑΡ και επί θητείας του αποφασίστηκε η ένταξή της στον Συνασπισμό, στον οποίο έγινε μέλος της εκτελεστικής επιτροπής και της πολιτικής επιτροπής. Διετέλεσε Υπουργός Δικαιοσύνης στην Κυβέρνηση Τζαννετάκη (2 Ιουλίου έως 12 Οκτωβρίου 1989).
Στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β΄ Αθήνας με την υποστήριξη του Συνασπισμού και επανεξελέγη στις βουλευτικές εκλογές του 1990. Στις 30 Ιουνίου1991 στην Α΄ Πανελλαδική Συνέλευση του Συνασπισμού εξελέγη μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας, ενώ τρεις μέρες αργότερα ορίστηκε γραμματέας του ίδιου κόμματος.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1993 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής καθώς ο Συνασπισμός δεν συγκέντρωσε τα απαραίτητα ποσοστά για να εισέλθει στην Βουλή. Επανεξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό στις βουλευτικές εκλογές του 1996, του 2000, του 2004, του 2007 και του 2009. Μετά τις εκλογές του 2009 ορίστηκε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 2002 έθεσε υποψηφιότητα για τον δήμο Αθηναίων με την υποστήριξη του Συνασπισμού συγκεντρώνοντας 19.996 ψήφους (5,91%) και μία έδρα. Το 2008 ήταν υποψήφιος για την προεδρία του Συνασπισμού αλλά στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 απέτυχε να εκλεγεί λαμβάνοντας 28,67% έναντι 70,41% του Αλέξη Τσίπρα.

Δημοκρατική Αριστερά [Επεξεργασία]

Στις 5 Ιουνίου 2010 σε ομιλία του στο Συνέδριο του Συνασπισμού ανακοίνωσε, ως επικεφαλής της Ανανεωτικής Πτέρυγας, την αποχώρηση αυτού και των μελών της από το κόμμα. Πέντε μέρες αργότερα ανεξαρτητοποιήθηκε μαζί με τους Θανάση ΛεβέντηΓρηγόρη Ψαριανό και Νίκο Τσούκαλη. Στις 18 Ιουνίου ορίστηκε εκπρόσωπος στη Διάσκεψη των Προέδρων της πολυκομματικής ομάδας των ανεξάρτητων βουλευτών. Λίγες μέρες αργότερα ανακοίνωσε την ίδρυση νέου κόμματος με την ονομασία Δημοκρατική Αριστερά. Στις 10 Ιουλίου 2010 εξελέγη αρχηγός,χωρίς να υπάρχει άλλος υποψήφιος, της Δημοκρατικής Αριστεράς από το πρώτο συνέδριο του κόμματος.
  • Πάνος Καμμένος, πρόεδρος Ανεξάρτητων Ελλήνων
Ο Πάνος Καμμένος είναι Έλληνας πολιτικός και ηγέτης του κόμματος Ανεξάρτητοι Έλληνες, γεννημένος στην Αθήνα το 1965.

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη

Βιογραφία [Επεξεργασία]

Σπούδασε οικονομικά και ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Λυών και Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ανώτερη Σχολή Managers της Ελβετίας. Το 1993 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής με την Νέα Δημοκρατία στη Β' Περιφέρεια Αθηνών. Από τότε εκλέγεται συνεχώς μέχρι σήμερα. Έχει τιμηθεί με το Μεγαλόσταυρο της Τιμής από το Πατριαρχείο Τσεχίας, με το Παράσημο της Τιμής από τοΠατριαρχείο των Ιεροσολύμων και με το παράσημο του Ιππότη του Εθνικού Τάγματος της Αξίας από τον πρόεδρο της ΓαλλίαςΝικολά Σαρκοζί. Το 2007 διορίστηκε υφυπουργός εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής στη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, όπου υπουργός και πολιτικός του προϊστάμενος ήταν ο Γεώργιος Βουλγαράκης. Συμμετέχει πολλές φορές ως ειδικός μεσολαβητής και επίσημος παρατηρητής σε εκλογικές αναμετρήσεις σε χώρες του εξωτερικού.

Έξοδος από την Νέα Δημοκρατία [Επεξεργασία]

Η Επιτροπή Δεοντολογίας της Νέας Δημοκρατίας έπειτα από εντολή του προέδρου του Κόμματος Αντώνη Σαμαρά στις 16 Νοεμβρίου του2011 ανακοίνωσε την διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, όχι όμως και απ' το κόμμα. Η απόφαση του Πάνου Καμμένου να μη δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου οδήγησε στην απόφαση αυτή.[1]. Στις 13 Φεβρουαρίου 2012 διαγράφηκε οριστικά από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας μαζί με άλλους 20 βουλευτές, ύστερα απ'την επιλογή του να καταψηφίσει τα μέτρα της νέας δανειακής σύμβασης για την Ελλάδα.[2][3]
Στις 21 Ιανουαρίου 2012 με δηλώσεις του σε γνωστή εφημερίδα, ανακοίνωσε τη δημιουργία κόμματος, του οποίου πιθανώς θα ηγηθεί,[4]διακόπτοντας με αυτόν το τρόπο την πολιτική του διαδρομή με την Νέα Δημοκρατία.[5]
Στις 24 Φεβρουαρίου 2012, μέσω των προσωπικών του ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, ο Πάνος Καμμένος ανακοίνωσε την ίδρυση του νέου κόμματος με το όνομα «Ανεξάρτητοι Έλληνες»[6] και δημοσίευσε την διακήρυξη του[7]. Ο Γιάννης Μανώλης εξέφρασε άμεσα τη πρόθεση του για συμμετοχή στο νέο κομματικό σχήμα.[8]Στην συνέχεια την στήριξή τους δήλωσαν και η Έλενα Κουντουρά και ο Παναγιώτης Μελάς.

Κριτική και υποθέσεις με τη δικαιοσύνη [Επεξεργασία]

Ο Πάνος Καμμένος έχει δεχτεί κριτική για δηλώσεις του για πολιτικά πρόσωπα, ιδιαίτερα για κατηγορίες του περί συνεργασιών αυτών με εταιρίες διαχείρισης επενδυτικών κεφαλαίων, πολυεθνικές εταιρίες ή συμμετοχής αυτών σε "παγκόσμια κλειστά φόρουμ", χρησιμοποιώντας φορτισμένο λόγο, για τις οποίες δηλώσεις αντιμετωπίζει προσφυγές για συκοφαντική δυσφήμηση.[9][10]
Έχει επικριθεί για την συγγραφή του πρώτου του βιβλίου "Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη", όπου υποστήριξε την συμμετοχή πολιτικών προσώπων από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ στηντρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, κάτι που απεδείχθη ψευδές μετά την εξάρθρωση της οργάνωσης το 2002.[11][12]
Τον Ιούλιο του 2009 το όνομα του Πάνου Καμμένου συνδέθηκε με το σκάνδαλο του «συνδικάτου του εγκλήματος», όπως ονομάστηκε από τον Τύπο, με «εγκέφαλο» τον Παναγιώτη Βλαστό που μεταξύ πολλών άλλων εγκληματικών ενεργειών ήταν υπεύθυνος και για την απαγωγή του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου. Σύμφωνα με τις αναφορές, οι Πάνος Καμμένος καιΧρήστος Μαρκογιαννάκης ανήκαν στους βουλευτές που αναφέρθηκαν απ'τους κακοποιούς ως καλοί και έμπιστοι φίλοι που τους διευκόλυναν, σε συνομιλίες που υπέκλεψαν οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες (ΕΥΠ)[13][14][15]. Ο διοικητής της ΕΥΠ (και μετέπειτα βουλευτής του ΛΑΟΣ) Ιωάννης Κοραντής δήλωσε ότι αρνήθηκε να επεξεργαστεί τις μαγνητοφωνημένες συνομιλίες επειδή αποτελούσαν απόδειξη εμπλοκής συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων της Νέας Δημοκρατίας. Η απόφαση του αυτή, σύμφωνα με τον ίδιο, οδήγησε στην αποπομπή του από την ηγεσία της ΕΥΠ με εντολή του τότε Υπουργού Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλου.[16][17].
Τον Ιούνιο του 2010 ήρθε σε μεγάλη σύγκρουση με τον πρώην βουλευτή Θεόδωρο Τσουκάτο, όταν τον κατηγόρησε για τη συμμετοχή του στο Σκάνδαλο της SIEMENS. Ο Πάνος Καμμένος είχε κάνει λόγο για παράνομο χρηματισμό απ' τη πλευρά του ΠΑΣΟΚ.[18] Ο Θεόδωρος Τσουκάτος άσκησε αγωγή κατά του Πάνου Καμμένου για συκοφαντική δυσφήμιση, και ο Πάνος Καμμένος κατέθεσε ανταγωγή για το ίδιο θέμα. Η υπόθεση εκκρεμεί μέχρι σήμερα.
Τον Απρίλιο του 2011 είχε στηρίξει ανοιχτά το στέλεχος της ΝΔ και περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Παναγιώτη Ψωμιάδη, πριν την εκδίκαση της υπόθεσης που οδήγησε στην καταδίκη του και τελικώς στην αργία του, καθώς μείωνε παρανόμως και κατ'επανάληψη πρόστιμα σε υπόθεση νοθείας και λαθρεμπορίου καυσίμων. Στη συνάντησή του με τον Ψωμιάδη ο Καμμένος έκανε λόγο για «πραξικόπημα» και «πολιτικές διώξεις» [19][20][21]
Έχει δεχθεί κριτική από μερίδα του Τύπου στις αρχές του 2012 για την πολιτική του στάση πάνω στην κρίση χρέους, με ομιλίες σχετικά με την δανειακής σύμβαση του 2010 (μνημόνιο), και για επικλήσεις σε θεωρίες συνωμοσίας, καλώντας σε "εξέγερση" τους πολίτες.[22][23] Μετά την διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, κατηγόρησε τον Αντώνη Σαμαρά για την απόφαση του να στηρίξει την κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο. Παράλληλα ανακοίνωσε και το ενδεχόμενο να μην είναι ο ίδιος υποψήφιος βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία σε επόμενες εκλογές στη περίπτωση που το κόμμα του υπερψηφίσει μέτρα για νέα δανειακή σύμβαση της χώρας.[24]
Στις 30 Ιανουαρίου 2012, αντιδράσεις προκάλεσε ανάρτηση στη προσωπική σελίδα κοινωνικής δικτύωσης του βουλευτή, όπου σχολίασε τον σεξουαλικό προσανατολισμό τουομοφυλοφίλου Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Γκουίντο Βέστερβέλλε. Η ανάρτηση διαγράφηκε την επόμενη μέρα.[25][26]

Υπόθεση CDS [Επεξεργασία]

Το 2011 ο βουλευτής Πάνος Καμμένος είχε καταγγείλει στην Βουλή την συμμετοχή του Αντρίκου Παπανδρέου, αδερφού του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, στο διοικητικό συμβούλιο ελβετικής εταιρίας που επένδυε σε Συμβάσεις Ανταλλαγής Κινδύνου Αθέτησης (CDS) εις βάρος της Ελλάδας.[27] Ο Αντρίκος Παπανδρέου με επιστολή του δήλωσε ότι η συμμετοχή του στη συγκεκριμένη εταιρία δεν είχε καμία σχέση με τα CDS αλλά αφορούσε την παροχή στρατηγικής ενημέρωσης για τις περιβαλλοντικές κατευθύνσεις στο χώρο των εναλλακτικών μορφών ενέργειας.[28][29]
   Τα σχόλια και οι αποφάσεις δικές σας. Κοιτάξτε να μη μας κάψετε, πάλι!!!!!






Δεν υπάρχουν σχόλια: